((  هواللطیف الخبیر ))

کوله ‌پشتی‌اش‌را برداشت‌و راه‌افتاد. رفت‌که‌دنبال‌خدا بگردد؛ و گفت: تا کوله‌ام‌از خدا پر نشود بر نخواهم‌ گشت.

نهالی‌رنجور و کوچک‌کنار راه‌ایستاده‌ بود.مسافر با خنده‌ای‌رو به‌درخت‌گفت: چه‌تلخ‌است‌کنار جاده‌بودن‌و نرفتن.

و درخت‌زیر لب‌گفت: ولی‌تلخ‌تر آن‌است‌که‌بروی‌و بی‌ره آورد برگردی.کاش‌می‌دانستی‌آن‌چه‌در جست‌وجوی‌آنی همین‌ جاست.
مسافر رفت‌ و گفت: یک درخت ‌از راه‌چه‌می‌داند،پاهایش‌در گِل‌است، او هیچ‌گاه‌لذت‌جست‌وجو را نخواهد یافت.
و نشنید که‌درخت‌گفت:

اما من‌جست‌وجو را از خود آغاز کرده‌ام ‌و سفرم ‌را کسی‌ نخواهد دید؛ جز آن ‌که ‌باید.
مسافر رفت‌و کوله‌اش‌سنگین‌ بود.
هزار سال‌گذشت، هزار سالِ‌پر خم‌و پیچ، هزار سالِ‌بالا و پست. مسافر بازگشت. رنجور و ناامید. خدا را نیافته‌بود، اما غرورش‌را گم‌کرده‌بود.

به‌ابتدای‌جاده‌رسید،جاده‌ای‌که‌روزی‌از آن‌آغاز کرده‌بود.
درختی‌هزار ساله، بالا بلند و سبز کنار جاده‌بود. زیر سایه‌اش‌نشست‌تا لختی‌بیاساید. مسافر درخت‌را به‌یاد نیاورد. اما درخت‌او را می‌شناخت.
درخت‌گفت: سلام‌مسافر، در کوله‌ات‌چه‌داری، مرا هم‌میهمان‌کن.

مسافر گفت: بالا بلند تنومندم، شرمنده‌ام، کوله‌ام‌خالی‌است‌و هیچ‌چیز ندارم.
درخت‌گفت: چه‌خوب، وقتی‌هیچ‌چیز نداری، همه‌چیز داری. اما آن‌روز که‌می‌رفتی، در کوله‌ات‌همه‌چیز داشتی، غرور کمترینش‌بود، جاده‌آن‌را از تو گرفت. حالا در کوله‌ات‌جا برای‌خدا هست. و قدری‌از حقیقت‌را در کوله‌مسافر ریخت.

دست‌های‌مسافر از اشراق‌پر شد و چشم‌هایش‌از حیرت‌درخشید و گفت: هزار سال‌رفتم‌و پیدا نکردم‌و تو نرفته‌ای، این‌همه‌یافتی!

درخت‌گفت: زیرا تو در جاده‌رفتی‌و من‌در خودم. و پیمودن‌ خود، دشوارتر از پیمودن‌جاده‌هاست.

 ** هوالرحمن الرحیم **

محمد می اید ، در ماه ربیع ، همراه با خود  ربیع قلوب و بهار جان ها و طراوت ایمان را به همراه میاورد

پدرش ؟ عبدالله بن عبدالمطلب ، بهترین مردم زمان ، جوانی از خاندانی بزرگ ،  خاندان ابراهیم بت شکن ، دوست و حبیب خدا ، و چه شگفت انگیز ، همچون فرزند بزرگ ابراهیم ، عبدالله هم ذبیح است

مادرش ؟  آمنه دختر وهب بن عبدالمناف .
پدرش عبدالله است تا محمد عبد خالص خدایش شود و مادر ش آمنه  تا او امن و امین مردم باشد

تاریخ متحیر است  ، چرا که : چشمان خدا به خانه  عبدالله دوخته شده ، ملائک  در رفت و آمدند، در عرش  غوغایی به پاست .

تاریخ متفکرانه خاطرات خود را ورق می زند ، نه ، نیست !! جشنی سابقه نداشته !! اما باید خبر مهمی باشد !!! 

ناگاه نوری از زمین تا عرش برین تابیدن گرفت ، ملادئک پای کوبان ، هلهله کنان و تبریک گویان  در شادی ، عرش غرق بوی خوش گلاب محمدی ...

در گوشه ای دیگر از کره خاکی :  ایوان کسری با تمام ابهت و مست غرور ، ناگاه لرزید و فرو  ریخت . آتشکده فارس ، مظهر دوگانه پرستی ، که هزاران سال روشن مانده بود ، ناگاه خاموش شد .  دریاچه ساوه فرو نشست ،‌ بت ها سرنگون شدند ...........

تاریخ حیران و سرگردان ، بدنبال دلیل به هرجا سر میزند ،

آری ، اری ، یافت

در خانه عبدالله پسری  جذاب ، نیکو روی ، مشگین موی ، درشت چشم ، پای به سرای هستی گذاشته است ، و ملائک گردش در تسبیح و تمجید .  تاریخ بعد از قرنها لبخند میزند و از زیبائی کار خدا غرق شعف می شود.

عبدالمطلب با شوق نوزاد را در آغوش گرفته ، شتابان به خانه خدا ، درون کعبه می برد ، در میان انبوه بتان ، نام غریبی را به لب میآورد ، الله !!! ، خدای یگانه را می ستاید و فرزندرا محمد می نامد .

و این چنین است که محمد می آید ،

 از تبار پاک  ابراهیم بت شکن ، آخرین حلقه از سلسله نورانی رسولان ، که همواره مبشران داد و آزادی و معلمان اخلاق بودند و رابط میان خالق  و خلق  ، از دامن « آمنه » عفیف ، ازمکه معظمه ، از خانه خدا ...

تبر ابراهیم بر دوش ، عصای موسی در دست ، قلب مسیح در سینه ، عزم نوح در اراده ، صبر ایوب در دل ، زیبائی یوسف در رخسار ، حکمت لقمان بر زبان ، حکومت  داوود و سلیمان، در سایه قرآن .

محمد می آید  ، با « فرقان » ،  با « آیات و بینات »  ، با «  نور وهدایت  » ، با « ذکر و کتاب » ، با « قرآن » ، «  با بشارت و انذار » ، با « وعد و وعید »، ....

محمد می آید  تا از دست جاهلان خنجر کینه توزی ها و تعصب های جاهلیت را بگیرد و  « کتبا و حکمت » را و « لوح فلاح » و  « سلاح صلاح » را به دستشان دهد .

محمد می آید تا مولف قلوب باشد ، تا پراکندگیها را به وحدت برساند ، تا به جای « برهم بودن » « باهم بودن » بیاموزد ،  تا از دیو « فرشته » ، از حیوان « انسان‌» ،  از بیگانه « دوست» ، از رها  « بنده » ، از بنده  « آزاد » بسازد .

محمد می آید  تا پنجره های گشوده به روی شب و شک و شیطان را ببندد و درهایی را فرا روی مردم به روز  و یقین  و رحمت بگشاید . تا دیده های کور را بینا سازد ، تا خفتگان را بیدار کند ، تا بندگان « دنیا » را سروران « آخرت » نماید .

می آید .....

ازدیار یار، از کوی وحی ،  از سوی خدا ، با گنجی از علم و عرفان و معرفت ...و با آمدنش برای ملت ها حیات می آورد ، و برای مشتاقان ، ارمغانی از معنویت و اخلاق ،

آری ... می آید

تا قلب های خسته بجوشند ،  تا دست های بسته بکوشند ، تا نسلهای تشنه و محتاج ، از زمزم حیات بنوشند ، تا چشمه های اشگ بخشکند ، تا بر ساحل لبان اسیران ، غنچه های خنده بروید

 عیدبرعاشقان مبارک باد ، شیعیان عیدتان مبارک باد

**    هو اللطیف **

                                                       نهم ربیع الاول

                                     سالروز آغاز ولایت و امامت و زعامت

                   آخرین سحاب رحمت و یگانه ذریه ذخیره دودمان آل طاها،  حضرت مهـدی  

                   مـوعـود (عج) بر منتظران و چشم انتظــاران ظهــور تبریک و تهنیت باد.

دوستان عزیز حلول ماه خجسته ربیع الاول رو به شما تبریک عرض می کنم. ربیع الاول ماهی است که در آن مناسبتهای بسیار خجسته ای چون هجرت نبی مکرم اسلام از مکه  به مدینه که سرآغاز سال هجری قمری ست ، تاجگذاری حضرت صاحب الزمان ، مهدی موعود عج الله  فرجه شریف  ، میلاد باسعادت حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی صلوات الله علیه و بنیانگذارمکتب تشیع و فقه جعفری، امام جعفر صادق علیه السلام  واقع شده است .  

اما در کناراین شادی ها ، اندوهی بزرگی هم بر قلب ما نشسته ، و آن حادثه تلخ زلزله در استان لرستان است که موجب کشته و مجروح و بی خانمان شدن عده ای از هموطنان عزیزما شد. بیائید برای شادی روح آن عزیزان فاتحه ای قرائت کنیم و برای بازماندگان این حادثه تلخ و جانگداز از درگاه خدای متعال  طلب صبر و اجر نمائیم .

با وجودیکه دوست داشتم در خصوص این مناسبتهای فرخنده مطلب بنویسم . اما هرچه کردم نشد . وقتی دل غرقه اندوهه ، نوشتن از شادیها آسان نیست چگونه میشود از شادی نوشت وقتی که خبر  دردناک  آدم ربائی و کشته و زخمی شدن عده ای از هموطنان بیگناهمان را  در سیستان و بلوچستان می شنویم ؟

بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد

از همه  شما دوستان عزیز هموطن و همدل درخواست می کنم که این مطلب رو در وبلاگتون قرار بدید.نمیدونم  کار ما وبلاگ نویسان چقدر میتونه موثر باشه. اما اگر این تنها کاری هست که از دست ما بر میاد نباید دریغ کنیم . چرا  که سکوت درمان هیچ دردی نیست

                        ((     بنام حضرت دوست     ))

 چهل روز گذشت. حقیقت، عریان‏تر و زلال‏تر از همیشه از افق خون سربرآورد. کربلا به بلوغ خویش رسید و جوشش خون شهید، خاشاک ستم را به بازى گرفت. خونى که آن روز در غریبانه‏ترین غروب، در گمنام‏ترین زمین، در عطشناک‏ترین لحظه بر خاک چکه کرد، در آوندهاى زمین جارى شد و رگ‏هاى خاک را به جنبش و جوشش و رویش خواند. چهل روز آسمان در سوگ قربانیان کربلا گریست و هستى، داغدار مظلومیت‏حسین‏علیه السلام شد. چهل روز، ضرورت همیشه بلوغ است، مرز رسیدن به تکامل است و مگر ما سرما و گرما را به «چله‏» نمى‏شناسیم و مگر میعادگاه موسى در خلوت طور، با چهل روز به کمال نرسید

اربعین است. کاروان به مقصد رسیده است. تیر عشق کارگر افتاده و قلب سیاهى چاک خورده است. آفتاب از پس ابر شایعه و دروغ و فریب سر برآورده و پشت پلک‏هاى بسته را مى‏کوبد و دروازه دیدگان را به گشودن مى‏خواند. اربعین است. هنگامه کمال خون، بارورى عشق و ایثار، فصل درویدن، چیدن و دوباره روییدن. هنگامه میثاق است و دوباره پیمان بستن. و کدامین دست محبت‏آمیز است تا دستى را که چهل روز از گودال، به امید فشردن دستى همراه، برآمده، بفشارد؟ کدامین سر سوداى همراهى این سر بریده را دارد و کدامین همت، ذوالجناح بى‏سوار را زین خواهد کرد؟ کاروان اسرا در راه است . کدامین دل  به پیشواز  کبوتران داغدار  حرم الله خواهد رفت ؟ اینک زینب با تن بی سر برادر قصه ها دارد از اسارت. کدامین گوش شنوای شرح پریشان حالی زینب خواهد بود ؟؟؟

ما را که غیر داغ غمت ‏بر جبین نبود

نگذشت لحظه‏اى که دل ما غمین نبود

هرچند آسمان به صبورى چو ما ندید

ما را غمى نبود که اندر کمین نبود

راهى اگر نداشت، به آزادى و امید

رنج اسارت، اینهمه شور آفرین نبود

اى آفتاب محمل زینب، کسى چو من

از خرمن زیارت تو خوشه چین نبود

تقدیر با سر تو مرا همسفر نمود

در این سفر مقدر من غیر از این نبود

گر از نگاه گرم تو آتش نمى‏گرفت

در شام و کوفه خطبه من آتشین نبود

گرشوق سربه چوبه محمل زدن نداشت

زینب پس ازتو،زینب محمل نشین نبود

در حیرتم که بى‏تو چرا زنده مانده ام

عهدیکه با تو بستم از اول چنین نبود

ده روزه فراق تو، عمرى به ما گذشت

یک عمر بود هجر تو، یک اربعین نبود

 سلام علی قولاً من رب الرحیم  * سلام علی نوح فی العالمین   * سلام علی ابراهیم   * سلام علی موسی و هارون  * سلام علی ال یاسین  * سلام علیکم طبتم فدخلوها خالدین  * سلام هی حتی مطلع الفجر

 دوستان عزیز  یادمون باشه که امسال یک نکته رو همه به هم یاد آوری کنیم که 

درسوگ ال الله شادی به معنای خروج از حدود خداست

                     نوروز با صفــــــر شده امســـال همسفر

باید که خون گریست به هر شام و هر سحر

قومی گرفته اند به قتـــل حسیـــن عید

قومی همــــــاره اشـــک فشانند از بصر

شیعه در این بهـــــــار نپوشد لباس نو

زیرا که فاطمــــه کرده رخت عزا به بر

قرآن به نوک نیزه و شیعـه به بزم عید؟

زینب اسیــــر و ما سوی گلـزار رهسپر؟

عید بنی امیّــه است و قتــل حسیــن آه

آه از مه محـــــــــرم و آه از مه صفر

ایام امتحـــــان مـن و تـوست ای عزیز

بهتر که رویمان بود از اشـــــک دیده تر

سودای عشــق یوســف زهــرا به جشن عید

باشد در این معامله یـــک آسمـــان ضرر

بــــــاران این بهـــار بود اشک فاطمه

گلهای اوســــــت زخـــــم عزیز پیامبر

برگرد ای بهـــــــــار ز راهی که آمدی

لبخند لالـــــه هایت به دل می زند شرر

گلها خــــزان شوید که از چوب شد کبود

لبهای خشک یـوسـف زهـــــرا به تشت زر

بلبــــل مخـوان که طـوطـی بستان فاطمه

شبها نهــــــــد به دامن خاک خرابه سر

حزن و سرور عتــــرت، حزن و سرور ماست

«میثم» همیشه زین غـــــم و شادیست مفتخر

  انشالله درسایه لطف و توجه خاصه مولایمان مهدی ، عجل الله تعالی  فرجه شریف ، سالی سرشار از نور و معرفت و معنویت  داشته باشید

تو هنوز زنها و بچه ها را  در خرابه اسکان نداده ای ، هنوز اشگهایشان را نسترده ای ، هنوز ارامشان نکرده ای و هنوز گرد و غبار راه از سر و  رویشان نگرفته ای که زنی با ظرفی از غذا وارد خرابه می شود و به تو سلام می کند و ظرف غذا را پیش رویت می نهد . بوی  غذای گرم در فضای خرابه می   پیچد و توجه کودکانی را که مدتهاست جز نان خشک نچشیده اند و جز گرسنگی نکشیده اند را به خود جلب می کند . تو زن را دعا می کنی و ظرف غذا را پس میرنی و به زن میگویی :« مگر نمی دانی که صدقه برما حرام است ؟» زن می گوید بخدا که این صدقه نیست . نذری است که بر عهده من که هر غریب و اسیری را شامل می شود .تو می پرسی که :« این چه عهد و نذری است؟»

و او توضیح میدهد :« در مدینه زندگی میکردیم  و من کودک بودم که به بیماری لاعلاجی گرفتار شدم . پدرو مادرم مرا به خانه فاطمه بنت  رسول الله بردند تا او و علی برای شفای من دعا کنند. در این هنگام پسری خوش سیما وارد خانه شد . او حسین فرزند آنها بود .علی اورا صدا کرد و گفت :« حسین جان دستت را بر سر این دختر قرار بده و شفای اورا از خدا بخواه . حسین دست بر سر من گذاشت ومن بلافاصله  شفا یافتم . آنچنان شفا یافتم که تا کنون به هیچ بیماری مبتلا نشدم . گردش روزگار مرا از مدینه و آن خاندان دور کرد و در اطراف شام سکنی داد. من از آن زمان نذر کرده ام که برای سلامتی آقا حسین به اسیران و غریبان احسان کنم تا مگر جمال آن عزیز را دوباره ببینم . تو همین را کم داشتی زینب ! که از دل صیحه بکشی و پاره های جگرت را از دیدگانت فروبریزی . و حالا این سجاد است که باید ترا آرام کند و این کودکانند که باید به دلداری تو بیایند . تو در میان ضجه ها و گریه هایت به زن میگویی :« حاجت روا شدی ، من زینبم ! دختر فاطمه و علی و خواهر حسین ، و این سر که می بینی برسر دارالاماره نصب شده ، سرهمان حسینی است که تو دنبالش میگردی ، و این کودکان فرزندان حسین اند . نذرت تمام شد و کارت به سرانجام رسید .» زن نعره ای از جگر می کشد و بیهوش بر زمین می افتد ، و تو اشگهای مدامت را بر سر و صورت او می پاشی ، پیش پیکر نمیه جان او زانو میزنی ، زن به هوش می آید ، گریه می کند ، زار میزند ، گیسوانش را می کند ، بر سر و صورت می کوبد و دوباره از هوش میرود ..... و باز به هوش می آید ، خود را بر خاک می کشد ، بر پای کودکان بوسه میزند ، خاک پایشان را به اشگ چشم میروبد و باز ازهوش میرود . آنچنانکه تو ناگزیر میشوی دست از تعزیت خود برداری و به تیمار این زن غریب بپردازی ......  

تو هنوز خود را نیافته ای و کودکان هنوز تداعی این خاطره جگر سوز فارغ نشده اند که زنی دیگر با کوزه آبی در دست وارد خرابه می شود ....چهره این زن اما ، برای تو آشناست . او ترا به جا نمی اورد ، اما تو خوب او را به یاد می آوری . چهره او از دوران کودکی یادت مانده است؛ زمانی که به خانه مادرت زهرا می آمد و برای کمک به کارهای خانه ، به مادرت التماس میکرد ...... 

آن زن دختر کوچک و دوست داشتنی و شیرینی را در ذهن دارد به نام زینب ، که هبر به خانه فاطمه میرفته ، سراپای او را غرق بوسه میکرده و او را در آغوش می گرفته و قلبش التیام میگرفته ، آنچنانکه تا سالها کمک به کارخانه را بهانه میکرده تا با محبوب کوچک خود تجدید دیدار کند و از آغوش او التیام بگیرد . او واله و سرگشته زینب بود ، اما حوادثی او را از مدینه دور کرده و دست نگاهش را از جمال زینب کوتاه ساخته ، و برای اینکه خدا عطش اشتیاق او را به زلال وصال زینب فرو بنشاند ، عهد کرده که عطش غریبان و اسیران و در راه ماندگان را فرو نشاند .

او باور نمی کند تو زینبی ! و چگون ممکن است آن عقیله ، آن دردانه و عزیز کرده قوم و قبیله اکنون ساکن خرابه ای در شام شده باشد ؟؟!! چگونه ممکن است بانوی بانوان عالم رخت اسیری برتن کرده باشد ؟؟!!انکار او و نقل خاطرات او ، تنها کاری  که می کند   مشتعل کردن آتش عزای تو و بچه هاست 

سید ابن طاووس می گوید: ام کلثوم گفت وقتی به شام نزدیک شدیم به شمر گفتم از تو می خواهم که ما را از دروازه ای وارد شام نمایی که مردم کمتر نظاره گر باشند و نیز بگو سرهای شهدا را از میان محمل ها بیرون برند تا مردم به تماشای سرها مشغول باشند و کمتر به ما خیره گردند.

            
****************************************
                         

زینب سلام الله علیها در حالى که سبدى چوبى در دست داشت، پیش برادرش حسین علیه السلام آمد . ظرف را مقابل برادرش گذاشت و خودش رو به روى برادر نشست . حسین سربلند کرد و نگاهى به زینب انداخت . نگاهش پر از تشکر و مهربانى بود . زینب به چشمان حسین چشم دوخت . چشمان حسین او را یاد حسن مى‏انداخت . دلش تنگ شد . به یاد حسن افتاد . نفس بلندى کشید . بعد از شهادت حسن، انگار حسین از همیشه تنهاتر بود . این روزها خیلى در فکر بود . زینب دوست داشت‏به حسین بگوید: «حسین جان، دلم را آتش نزن . کمى هم بخند . بخند تا به یاد همه روزهاى خوب بیفتم;» اما نگفت . لبخندى زد . خواست از غصه‏هاى حسین بکاهد، گفت: حسین جان، سختى‏هاى تو بیش‏تر است‏یا سختى‏هاى حضرت آدم (ع) ؟

حسین آهى کشید، به تیرک چوبى تکیه داد و گفت: خواهر، حضرت آدم بعد از جدایى از حوا تازه به وصال رسید; اما من به شهادت مى‏رسم .  

دل زینب شکست . نفسش به سختى بالا آمد . ظرف خرما را کمى جلو راند و گفت: حسین جان، سختى‏هاى تو بیش‏تر است‏یا سختى‏هاى ابراهیم خلیل؟  

حسین به چشمان خواهرش نگاه کرد . باز هم با دیدن چشمان سیاه او به یاد مادرش فاطمه افتاد . گفت: خواهر، آتش براى ابراهیم گلستان شد; اما آتش جنگ براى من سوزان مى‏شود .

زینب دلش شکست و چین دیگرى به چین‏هاى پیشانى‏اش اضافه شد . گفت: برادر گلم، مصیبت تو بزرگ‏تر است‏یا مصیبت‏حضرت زکریا؟ حسین نگاهى به آسمان انداخت . آسمان وسیع و آبى بود . دلش باز شد . به زکریا فکر کرد که بدنش را با اره دو نیم کردند . گفت: خواهر جان، بدن زکریا را دفن کردند; اما بدان مرا زیر سم اسبان مى‏اندازند .

چشمان زینب سیاهى رفت . فکر کرد هوا سنگین شده و نفس کشیدن برایش مشکل است . دیگر طاقت نداشت‏بشنود; اما دوست داشت‏برادرش را آرام کند و دلدارى دهد . گفت: حضرت یحیى چه؟ مصیبت‏هاى او بیش‏تر و بزرگ‏تر بود یا مصیبت‏هاى شما؟

حسین سرش را زیر انداخت . گفت: به یحیى ظلم کردند و سرش را مظلومانه بریدند; اما خانواده‏اش را اسیر نکردند; ولى وقتى من شهید شوم، خانواده‏ام را به اسیرى مى‏برند .  

بغض در گلوى زینب شکست; اما دوست نداشت جلوى برادرش اشک بریزد . غصه‏هاى برادرش به اندازه کافى زیاد بود . پرسید: مصیبت ایوب چه؟

حسین آه بلندى کشید . به یاد زخم‏هاى ایوب افتاد . زخم‏هایى که در مدتى کوتاه خوب شدند . گفت: خواهر جان، زخم‏هاى ایوب خوب شدند; اما زخم‏هاى من تمام شدنى نیستند .  

زینب هر کار کرد نتوانست جلوى خودش را بگیرد . قطره‏اى اشک از گوشه چشمش جوشید و برزمین افتاد . حسین قطره اشک را دید . چقدر این اشک‏ها بوى غصه‏هاى مادرش فاطمه را مى‏دادند .

شب بود . ستاره‏ها، وصله‏هاى هزار ساله آسمان، سر بیرون آورده بودند و صحراى کربلا را زیر نظر داشتند . همه جا آرام بود . زینب از خیمه بیرون آمد . باد گرم کربلا به صورتش خورد . اطراف را نگاه کرد . خیمه‏ها زنده بودند و مى‏تپیدند . از داخل هر خیمه صدایى مى‏آمد: صداى حرف زدن، صداى نماز و دعا، صداى گریه، صداى بگو بخند . . . .  

زینب چشمه شد و به طرف خیمه حسین جریان پیدا کرد . هنوز به خیمه نرسیده بود که صدایى شنید . صداى زوزه شمشیر . صداى برخورد شمشیر با چیزى . سربرگرداند . سایه اى در بیابان، کمى دورتر از خیمه‏ها، شمشیرش را به اطراف مى‏چرخاند . زینب سایه را شناخت . بوى حسین را از همه جا مى‏شناخت . چشمه به طرف سایه جارى شد . حسین شمشیرش را حرکت مى‏داد و خارها را از زمین مى‏کند و پراکنده مى‏کرد . صداى پاى چشمه را شنید . سربرگرداند . چشمه از همیشه زلال‏تر بود . دست از حرکت کشید . زینب پرسید: حسین جان، چه مى‏کنى؟

و دوست داشت‏بگوید: حسین جان، عزیزم، به خیمه‏ات برو استراحت کن; خسته‏اى، تشنه‏اى، فردا باید شمشیر بزنى، فردا باید صحرا را از هواى شجاعتت پر کنى . چیزى نگفت و منتظر جواب ماند . حسین نگاه کرد به چروک‏هاى پیشانى زینب، به موهاى سپید زینب که از زیر معجر بیرون زده و شب را سپید کرده بودند . گفت: فردا بچه‏هاى من باید با پاى برهنه روى این خارها راه بروند .

زینب دلش فشرده شد و چشمه از جریان ایستاد . زینب تمام تاریخ را به فردا فکر کرده بود; به عاشورا . چشمه به اشک نشست . براى صدمین بار . براى هزارمین بار درتاریخ زندگى‏اش . همه‏اش به خاطر فردا . به صورت پیر و دردمند حسین نگاه کرد; به موهاى سپید صورتش، به بازوان ستبرش که پناهگاه زندگى بودند، به دست‏هاى مقاومش که سایبان زندگى بودند، به چشم‏هاى درشتش که چراغ زندگى بودند، به لب‏هاى خشکیده‏اش که بوى بوسه‏هاى پیامبر مى‏دادند، بوى تشنگى مى‏دادند . حسین اشک‏هاى زینب را دید . سر به زیر انداخت . طاقت دیدن گریه او را نداشت . گفت: تو قافله سالار من هستى . مواظب باش جلوى دشمن گریه نکنى . نگذار بچه‏هاى من سیلى بخورند . تازیانه بخورند . فردا تو را به کوفه و شام خواهند برد .

صداى شمشیر خارها را پراکند . چشمه از درد به خودش پیچید . دریا توفانى شد .

بنام حضرت دوست

سلام دوستان عزیز

امروز در راهپیمائی پرشور سالگرد پیروزی انفلاب با صحنه های مواجه شدم که خیلی دلم میخواست براتون تصویرش کنم.  اما متاسفانه   دوربین همراه نداشتم . عصر هم خیلی خسته بودم. اصلا آمادگی نوشتن مطلب و انتقال احساسم رو به روی صفحه مانیتور نداشتم.میخواستم این امر را به شبی دیگر موکول کنم . اما وقتی وارد شبکه شدم دیدم برایم آف لاینی آمده که  از حماسه دیگری سخن  گفته بود . وقتی وارد وبلاگ شدم دیدم همه چیزهایی که میخواستم بگویم همه و همه توسط این برادر بزرگوار  آورده شدم. لذا با کسب اجازه از مدیر محترم وبلاگ وزین بنی آدم که همیشه نسبت به حقیر لطف دارند ، عین مطالب ایشون رو که دقیقا احساس من هم بود براتون دراینجا آوردم. امیدوارم اون کسانی که امید شکست و خواری این مملکت و این مردم را دارند چشمهایشان را یکبار دیگر باز کنند و ببیند دست پروردگان مکتب عاشورا، شاگردان مکتب حسین بن علی (ع) چگونه در مقابل  زور و ظلم و اجحاف سردمداران کفرو استثماردرس پس میدهند  و برای احقاق حقوق حقه خویش و دفاع از اعتقادات دینی و حریت این مرز وبوم حماسه میافریند. مردم ایران امروز با حضور شکوهمند خویش به جهانیان فهمانند که همچون مولایشان حسین بن علی (ع) زیر بار زور نمی روند ، تن به مذلت نمیدهند و از حق خویش نمیگذرند و تا پای جان بر سر اعتقادات خویش می ایستند و ذره ای انعطاف در مقابل  جبهه کفر نشان نخواهند داد. خداکند که ببیند و چشم دلشان باز شود

(( حماسه ای دیگر در محرم ))

هوالقادر
رای مردم شجاع و غیور ایران در رفراندوم هسته‌ای، با حضور حماسی در راهپیمایی بیست و دوم بهمن ماه، تعیین شد

ما آمریکا را زیر پامیگذاریم

  ما تا آخرین نفس در مقابل آمریکا ایستاده‏ایم

 به امریکا بگو از دست ما عصبانی باش و از این عصبانیت بمیر

دشمن اصلی اسلام و قرآن کریم و پیامبر عظیم الشان صلی لله علیه و آله و سلم ، ابر قدرت ها خصوصا آمریکا و ولیده فاسدش اسرائیل است که چشم طمع به کشورهای اسلامی دوخته و برای چپاول مخازن عظیم زیر زمینی این کشورها از هیچ جنایت و توطئه ای دست بردار نیستند

               آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند       
من قبلا نیز گفته ام همه توطئه های جهانخواران علیه ما از جنگ تحمیلی گرفته تا حصر اقتصادی و غیره برای این بوده است که ما نگوئیم اسلام جوابگوی جامعه است و حتما در مسائل و اقدامات خود از آنها مجوز بگیریم .
خداى تبارک و تعالى ما و شما را از شر این مستکبرین نجات بدهد و ملت ایران را، ملتهاى دیگر را، . . . همه مسلمین را بیدار کند تا دماغ این مستکبرین را به خاک بمالد و آنها را رسوا کند
از جمله مسائلی که به مسلمانان و مستضعفان جهان اجازه هیچ گونه فعالیت برای خروج از قید و بند استعمارگران را نمی دهد و آنان را به هر حال رکود و عقب افتادگی نگاه می دارد تبلیغات همه جانبه ای است که غربزدگان و شرق زدگان یا به امر ابرقدرت ها یا کوتاه نظری خود در سراسر کشورهای اسلامی و استضعافی به راه انداخته اند و می اندازند و آن است که علم و تمدن و پیشرفت مختص به دو جناح امپریالیسم و کمونیسم است و آنان خصوصا غربی ها و اخیرا آمریکایی ها نژاد برتر هسستند و دیگران نژاد پست و ناقص هستند و ترقی آنان در اثر والا نژادی آنان است و عقب افتادگی اینان در اثر نقص نژادی است و به تعبیردیگر ، آنان انسان های تکامل یافته هستند . پس کوشش برای پیشرفت بی فییده است و زادگان یا باید وابسته به سرمایه داری غرب باشند ویا کمونیسم شرق و به بیان دیگر . از خود هیچ نداریم و باید همه چیز را از ابرقدرت های غرب یا شرق بگیریم ، علم را ، تمدن را ، قانون را ، پیشرفت را. و شما امروزمی بینید که در اثر این تفکر که بر ما تحمیل کرده اند و هر چیز اگر ممتاز می باشد و از خودی باشد به همین جرم مشتری اش کم است و همین را اگر اسم غربی به آن بگذارند مشتری زیاد پیدا می کند

من با اطمینان مى‏گویم که اسلام، ابرقدرتها را به خاک مذلت مى‏کشاند

گزیده هایی از کلام امام خمینی (ره)

فرا رسیدن ایام سوگواری سالار شهیدان ابی عبدالله الحسین علیه السلام را به پیشگاه مقدس حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه شریف و همه شیفتگان مکتب حسینی تسلیت عرض می کنم ، و امیدوارم خدای متعال در دنیا و آخرت دست ما را از دامان ابی عبدالله کوتاه نفرماید

در این ایام فرصت خوبی است که شناخت خودمان را نسبت به مکتب عاشورا و مکتب حسینی عمق ببخشیم و سوالهایی را که در باره مسائل مربوط به قیام ابی عبدالله  در اذهان همه به خصوص در اذهان نوجوانان و جوانان پدید میآید مورد بحث قرار دهیم ، تا معرفت همه ما به ویژه جوانان عزیز نسبت به سالار شهیدان علیه السلام و قیام بزرگ او بیشتر شود و بتوانیم در سایه معرفت بیشتر ، هم برای دنیای خود و هم برای آخرتمان بهره بیشتری ببریم .در نظر می گیریم نوجوانی را که تازه به رشد فکری رسیده است و میخواهد همه مسائل و پدیده های اجتماعی و آنچه در اطرافش میگذرد بفهمد و علت آنها را درک کنف ، تا ارزیابی روشنی از مسائل و پدیده های پیرامون خود داشته باشد.

نوجوان در ایام محرم می بیند جلساتی تشکیل میشود ، مردم لباس سیاه می پوشند ، پرچم های سیاه نصب می کنند . او مشاهده می کند هیات های عزاداری ، سینه زنی و زنجیر زنی تشکیل میشود و مردم اشگ می ریزند . او شاهد پدیده هایی است که سابقه ای در سایر ایام ندارد ، یا در سایر اجتماعات دیده نمی شود ، طبعا این سوال برای وی مطرح می شود که این مراسم به چه منظوری است ؟ چرا باید انسان لباس سیاه بپوشد ؟ چرا باید مردم تا پاسی از شب به سر و سینه بزنند ؟ چرا باید این همه اشگ بریزند ؟

پرسش هایی را که در این زمینه مطرح می شود می توان به چهار سوال تحلیل کرد . چه خوب است که پاسخ این سوالها را با استفاده از سخنان بزرگان دین بشنویم تا بتوانیم سطح شناخت نوجوانان و جوانان عزیزمان را نسبت به مراسم عاشورا ارتقا بخشیم و فرهنگ عاشورایی را بیشتر روشن کنیم

چرا باید حادثه عاشورا را گرامی بداریم ؟

چرا باید خاطره حادثه ای را که 1360 سال پیش اتفاق افتاده است زنده کرد و مراسی به یاد آن خاطره برگزار کرد ؟ این رویداد جریانی تاریخی بوده است که زمان آن گذشته است ، تلخ یا شیرین ، هرچه بوده است آثار آن تمام شده است . چرا باید بعد از گذشت نزدیک به چهارده قرن ، یاد آن جریان و آن حادثه را زنده نگه داریم و مراسمی برای آن برپا داریم ؟؟

پاسخ این سوال ، چندان مشگل نیست . برای این که به سادگی میتوان به هرنوجوانی تفهیم کرد که حوادث گذشته هر جامعه می تواند در سرنوشت و آینده آن جامعه آثارعظیمی داشته باشد ، تا مردم از آن جریان استفاده کنند . اگر حادثه مفیدی بوده است بازنگری و بازسازی آن حادثه است تا مردم از آن جریانی استفاده کنند . اگر حادثه مفیدی بود ه است و در جای خود منشا آثار و برکاتی به شمار میرفته است ، بازنگری و بازسازی آن نیز میتواند مراتبی از آن برکات را داشته باشد .

علاوه بر این در همه جوامع انسانی مرسوم است که به نوعی از حوادث گذشته خود یاد می کنند و آنها را بزرگ شمرده و به آنها احترام میگذراند . خواه مربوط به اشخاصی باشد که در پیشرفت جامعه خود موثر بوده اند ، نظیر دانشمندان و مخترعان ، و خواه مربوط به مسانی باشد که از جنبه سیاسی و اجتماعی در رهایی ملت خود نقش موثری داشته اند و قهرمان ملی بوده اند . همه عقلای عالم برای اینگونه شخصییت ها آئین بزرگداشتی را منظور می کنند . این کار بر اساس یکی از مقدس ترین خواسته های فطری است که خدا در نهاد همه انسانها قرار داده است و از آن به «حس حق شناسی » تعبیر می کنیم . لذا این خواسته فطری همه انسانها است که در برابر کسانی که به آنها خدمت کرده اند حق شنانی و شکرگزاری کنند ، آنان را به خاطر داشته باشند و به ایشان احترام بگذراند . علاوه بر این ، یاد آن خاطره ها در صورتی که در سعادت جامعه تاثیری داشته ، میتواند عامل دیگری را در زمان بیان خاطره بیافریند . دراین صورت گویا خود آن حادثه تجدید می شود .                                  

                        ادامه : همسفرمهتاب 2

چرا برای بزرگداشت عاشورا به روش بحث و گفتگو اکتفا نمی شود ؟

ممکن است این سوال به ذهن او بیاید که انجام این قبیل امور ضررهای اقتصادی در پی دارد ، تولید کم می شود ، وقت اشخاص گرفته می شود ، هنگامی که مردم تا نیمه شب عزاداری می کنند روز بعد توان کارکردن ندارند  . دو ماه جامعه بایدنوعی سستی و رخوت را بپذیرد برای این که یاد این حادثه زنده داشته شود . در حالیکه راههای دیگری نیز برای بزرگداشت واقعه عاشورا وجود دارد . مثلا جلسات بحث ، میز کرد یا سمینارهایی ترتیب داده شود و با تماشای بحث و گفتگو خاطره این حادثه برای مردم تجدید شود . دیگر دوماه عزاداری و گریه کردن و بر و سینه زدن چرا باید صورت پذیرد ؟ حتی اگر یک مجلس کافی نیست می توان مجالس متعدد برپا کرد . مگر زنده نگه داشتن یک خاطره صرفا به این است که مردم بر سرو سینه بزنند و اشگ بریزند و خود را اذیت کنند ؟؟

جواب این سوال تا حدودی از سوال اول پیچیده تر است . جواب این است که البته بحث در باره شخصیت سید الشهداء علیه السلام ، تشکیل میزگردها ، کنفرانس ها ، سخنرانی ها ، نوشتن مقالات و امثال این قبیل کارهای فرهنگی علمی و تحقیقاتی بسیار مفید و لازم است . و البته در جامعه ما نیز انجام می شود و به برکت نام سید الشهداء علیه السلام و عزاداری آن حضرت ، بحث وگفتگو و تحقیقات زیادی پیرامون این امور صورت می گیرد و مردم نیز معارف را فرا می گیرند . این فعالیت ها به جای خود لازم است ، اما آیا برای این که ما از حادثه عاشورا بهره برداری کامل کنیم ، این اقدامات کافی است ؟

جواب دادن به این سوال متوقف بر این است که ما نظری روان شناسانه به انسان بیاندازیم و ببینیم عواملی که در رفتار آگاهانه ما موثر است فقط عامل شناختی و معرفتی است یا عوامل دیگری هم در شکل دادن به رفتارهای اجتماعی ما موثر است ؟

                                ادامه : همسفرمهتاب 2

چرا باید به یاد وقایع عاشورا عزاداری کرد ؟

تا اینجا فهمیدیم که باید در جامعه عواملی را ایجاد کرد تا احساسات و عواطف دینی مردم را تحریک کند و آنها را برانگیزاند تا کاری مشابه کار سیدالسهداء علیه السلام انجام دهند ، راه او را ادامه دهند و نسبت به این امر مهم علاقه پیدا کنند . اما موضوع دیگری که در اینجا مطرح می شود این است که یگانه راه برانگیختن احساسات و عواطف عزاداری و گریه نیست . عواطف انسان ممکن است با مراسم جشن و سرور هم تحریک شود . میدانیم که در ولادت های مبارک ، در میلاد خود سیدالشهداء علیه السلام ، وقتی مراسم جشن برگزار می شود  ، مدح ها خوانده می شود و مردم از طریق آنها شور و نشاطی می یابند .

سوال سوم این است که چرا برای تحریک احساسات از مراسم شاد استفاده نمی کنید ؟ چرا باید گریه کرد ؟ چرا باید سینه یا زنجیر بزنیم ؟ بیائیم به جای این کارها جشن بگیریم ، نقل و نبات پخش کنیم ، شیرینی بدهیم ، مدح و سرود بخوانیم ، تا احساسات مردم تحریک شود ؟

جواب این است که احساسات و عواطف انواع مختلفی دارد . تحریک هر نوع احساسات و عواطف ، باید با حادثه مربوط منتسب باشد . حادثه ای که بزرگترین نقش را در تاریخ اسلام ایفا کرد و درسی برای حرکت ، برای نهضت ، برای مقاومت و برای استقامت تا روز قیامت به انسانها داد . برای ان که خاطره تجدید شود فقط مجلس جشن و شادی کافی نیست . باید کاری متناسب با آن حادثه انجام داد . یعنی باید کاری کرد که حزن مردم برانگیخته شود ، اشگ از دیده ها جاری شود ، شور و عشق در دل ها پدید آید . و در این حادثه چیزی که می تواند چنین نقشی را بیافریند ، همین مراسم عزاداری و گریستن و گریاندن دیگران است ، در حالی که خندیدن و شادی کردن هیچ وقت نمی تواند این نقش را ایفا کند . خندیدن  هیچ وقت آدم را شهادت طلب نمی کند . هیچ وقت انسان را به شلمچه نمی کشاند. هیچ وقت نمی توانست سختی ها و مصیبت های هشت سال جنگ را بر این مردم هموار کند . این قبیل مسائل عشق دیگری میخواهد که از سوز اشگ و شور پدید می آید . راه آن هم همین عزاداری هاست .

                                             ادامه : همسفرمهتاب 2

چرا باید دشمنان امام حسین علیه السلام را لعن کرد ؟

به دنبال این سوال ممکن است سوال دیگری پدید آید که این روزها بیشتر مطرح است . اغلب این پرسش را منافقان مطرح می کنند . البته منافقان مدرن! آنها می گویند که بسیار خوب  ، ما تا اینجا قبول کردیم که تاریخ امام حسین علیه السلام تاریخ موثر و حرکت آفرینی بوده است . همچنین دریافتیم که باید آن را عمیقأ به خاطر داشت ، و به یاد امام حسین علیه السلام عزاداری کرد ، تا اینجا را قبول داریم . اما شما در این عزاداری های خود کار دیگری هم می کنید . علاوه بر این که از امام حسین علیه السلام  به نیکی یاد می کنید ، و بر شهادت او گریه می کنید ، بر دشمنان امام حسین علیه السلام هم لعن می فرستید . این کار برای چیست و چرا دشمنان ابی عبدالله را لعن می کنید ؟ این کار نوعی خشونت و بدیبینی است . این یک نوع احساسات منفی است و با منش « انسان مدرن» نمی سازد . هنگامی که احساسات شما تحریک می شود بروید گریه کنید و عزاداری کنید . دیگر چرا دشمنان را لعن می کنید ؟ چرا می گوئید « اتقرب الی الله بالبراﻴﺓ من اعدائک» من با تبری از دشمنان تو ، به خدا تقرب می جویم . چرا مقید هستید همواره در زیارت عاشورا صد مرتبه دشمنان امام حسین علیه ا لسلام را لعن کنید ؟ بیائید فقط همان صد مرتبه سلام را بخوانید .  امروز زمانی است که باید با همه مردم با خوشی وشادی و لبخند  رفتار کرد . امروز باید دم از زندگی زد. دم از صلح و آشتی زد . این روحیه لعن و تبری و پشت کردن به دیگران خشونت هایی است که به هزار و چهارصد سال پیش ، یعنی زمانی که امام حسین علیه السلام را کشتند برمیگرد د و با آن زمان مناسبت دارد . اما امروز دیگر جامعه و مردم این کارها را نمی پسندند. بیائید به جای اینها راه آشتی را پیش بگیرید، به روی دشمنان هم لبخند بزنید ، به آنها هم محبت کنید . مگر اسلام دین محبت ، دین رافت و رحمت نیست ؟ این چه کاری است که شما دائما لعن و بدگوئی می کنید ؟

در پاسخ به این سوال باید گفت  خداوند در ما محبت را آفریده است تا نسبت به کسانی که به ما خدمت می کنند ، نسبت به کسانی که کمالی دارند، خواه کمال جسمانی ، یا کمال عقلانی یا روانی و یا عاطفی ، به ابراز علاقه و محبت بپردازیم . هنگامی که انسان احساس می کند در جائی کمالی یا صاحب کمالی یافت می شود ، نسبت به آن کمال و صاحب کمال محبت پیدا می کند . علاوه بر آن در وجود انسان نقطه مقابل محبت به نام بغض و دشمنی قرار داده شده است . همانگونه که فطرت انسان بر این است که کسی را که به ا و ضرر میزند دشمن بدارد . البته ضررهای مادی دنیوی برای مومن اهمیتی ندارد، چون اصل دنیا برای او ارزشی ندارد . اما دشمنی که دین را از انسان بگیرد ، دشمنی که سعادت  ابدی را از انسان بگیرد ، آیا قابل اغماض است ؟ قرآن میفرماید « ان الشیطان لکم عدوٌ فتخذوه عدوأ » شیطان دشمن شماست ، شما هم باید با او دشمنی کنید . بر شیطان دیگر نمی شود لبخند زد وبا او کنار آمد . و گرنه انسان هم میشود شیطان . اگر باید با اولیای خدا دوستی کرد ، با دشمنان خدا هم باید دشمنی کرد . این فطرت انسانی است و عامل تکامل و سعادت انسانی است . اگر دشمنی با دشمنان خدا نباشد ، به تدریج اندک اندک رفتار انسان با آنها دوستانه می شود و در اثر معاشرت ، رفتارآنها را می پذیرید و حرفهایشان را قبول می کند . کم کم شیطان دیگری مثل آنها می شود . می گوئید نه ؟؟ پس ببینید قرآن چه میفرماید :

                                               ادامه : همسفرمهتاب 2

   عیدغدیر خم ، روز اکمال دین و تداوم خط

 رسالت در آئینه امامت  مبارک باد       

عید غدیر، عید الله اکبر و عید آل محمد و ارزشمندترین و والاترین عید اسلامى‏است. هیچ روزى در طول سال، فرخنده ‏تر و مبارک‏ تر از این روز مقدس نزد شیعیان اهل‏ بیت نیست. امام صادق سلام الله ‏علیه مى‏فرماید:
«ان یوم غدیر خم بین الفطر و الاضحى و الجمعه کالقمر بین الکواکب...»؛ روزعید غدیر خم در میان سه عید فطر و قربان و جمعه، مانند درخشندگى ماه در میان ‏ستارگان است. چه تعبیر ظریفى امام دارد که عید غدیر را تشبیه به ماه کرده است و دیگر اعیاد را به ستاره؛ زیرا در این روز بزرگ بود که خداوند اعلام کرد: امروز دین را بر شما تکمیل کردم و نعمتم را بر شما به اتمام رساندم «الیوم اکملت‏ لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتى و رضیت لکم الاسلام دینا»؛ نعمت ‏بزرگ اسلام که از هر نعمتى ارزنده ‏تر و گرانبهاتر است، کامل نمى‏شود و محقق نمى‏گردد جز با ولایت على‏علیه السلام « و ما نودى بشى‏ء مثل ما نودى بالولایه‏».
محب الدین طبرى از علماى بزرگ اهل سنت نقل مى‏کند که رسول خدا صلوات الله علیه فرمود: «اذا جمع الله الاولین و الاخرین یوم القیامة و نصب الصراط على جسر جهنم، لم ‏یجزها احد الا من کانت له براء ة بولایة على بن ابى طالب‏»؛ در روز قیامت که خداوند تمام مردم را جمع مى‏کند و صراط بر پل دوزخ زده مى‏شود، هیچ کس از آن نمى‏گذرد جز کسى که با ولایت على ابن ابى‏طالب، گذرنامه بى‏زارى و برائت از جهنم را داشته باشد.
ولایت على علیه السلام همان دین حنیف است که فرمود: « فاقم وجهک للدین حنیفا فطرت الله التى فطر الناس علیها»؛ پس اى پیامبر(همراه با پیروانت) به سوى آیین پاک اسلام روى ‏آور که فطرت الهى‏ است و مردم بر آن مفطور شده‏اند.
و ولایت على همان طریقه و روش صحیح زندگى است که اگر مردم آن روش را برگزینند، خداوند در روز رستاخیز، از آب گواراى حوض کوثر به دست على علیه السلام ‏سیرابشان مى‏گرداند. « و ان لو استقاموا على الطریقة لاسقیناهم ماء غدقا»؛ و ولایت همان نعمتى است که حتما از آن سؤال مى‏شود که با آن چگونه رفتار کردید« ثم لتسالن یومئذ عن النعیم‏».
آلوسى، مفسر بزرگ اهل سنت در تفسیر کبیر روح المعانى پس از ذکر آیه شریفه‏« وقفوهم انهم مسئولون‏»؛ و آنان را متوقف کنید و ایست ‏بدهید که مسئولیت دارند و باید پاسخگو باشند، در ذیل تفسیر این آیه، اقوال گوناگونى را نقل مى‏کند و سپس‏ نتیجه مى‏گیرد و مى‏گوید:
« سزاوارترین و صحیح ترین سخن این است که در آن روز از عقاید و اعمال انسان ‏سؤال مى‏شود و از همه مهم‏ تر و عظیم‏تر، قطعا ولایت على کرم الله وجهه است‏».
و در این روز بزرگ که یادآور نصب و تعیین امیرالمؤمنین به دست مبارک رسول‏ اکرم صلى الله علیه و آله و سلم و به امر پروردگارش است، باید این فطرت الهى ‏را در دل‏ها زنده کرد و پرده‏هاى ظلمت و جهالت و تارهاى نادانى و غفلت ‏را از دیدگان غافلان برداشت تا بر طریقه حق پایدار گردند و به صراط مستقیم الهى روى‏ آورند و دینشان کامل شود.
مفضل از امام صادق علیه السلام مى‏پرسد: مولاى من! آیا به من دستور مى‏دهى که ‏این روز را روزه بداریم؟
حضرت پاسخ مى‏دهد: « اى والله اى والله انه الیوم الذى نجى فیه ابراهیم ‏من النار فصام لله شکرا لله عزوجل ذلک الیوم، و انه الیوم الذى اقام رسول الله‏ امیرالمؤمنین علما و ابان فضله و وصیته، فصام ذلک الیوم، و ذلک یوم صیام و قیام و اطعام الطعام و صلة الاخوان و فیه مرضاة الرحمن و مرغمة الشیطان‏»؛ آرى، به خدا قسم آرى، به خدا قسم! این همان روزى است که خداوند، حضرت ‏ابراهیم را از آتش رها ساخت، پس او به شکرانه این لطف الهى، این روز را روزه ‏گرفت. و همانا این روز، روزى است که رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله و سلم امیرالمؤمنین علیه السلام را بر مردم نصب کرد و بزرگوارى و فضلش را نمایان ساخت و او را وصى و جانشین خود قرار داد، پس او هم در این روز، روزه ‏گرفت و این روز، روز روزه گرفتن و دعا کردن و مسلمانان را اطعام نمودن و به ‏دیدار برادران دینى رفتن است و در این روز، رضایت‏ خداى رحمان به دست مى‏آید و بینى شیطان به خاک مالیده مى‏شود (مایوس مى‏گردد).
امام صادق علیه السلام اعمال این روز مهم را در چهار مورد خلاصه مى‏کند:
1-صیام: در برخى روایات وارد شده که روزه این روز برابر است‏ با صد بار حج ‏و صد بار عمره. و در روایت دیگرى، کفاره شصت ‏سال گناه است. پس حتما برادران و خواهران به این فضیلت‏ بسیار مهم توجه کنند و حتما آن را روزه بدارند.
2-قیام: اصطلاحا قیام بر عبادت و زنده نگه داشتن این یوم الله با مناجات و دعا و استغفار، اطلاق مى‏شود ولى ممکن است قیام کنایه از استقامت و پایدارى در راه حق و قیام در برابر دشمنان اسلام و مسلمین و مبارزه با طاغوت‏ها و ستم‏ پیشگان‏ باشد.
بهر حال خود قیام علیه باطل و جهاد در راه خدا، نیز یک عبادت بزرگ است ‏بلکه ‏از اهم فرائض و واجبات است.
3- اطعام الطعام: مهمانى کردن و اطعام نمودن برادران با ایمان از ویژگى‏هاى‏ تمام اعیاد به ویژه این عید بزرگ است که بر آن تاکید شده است. و قطعا خرسند نمودن مؤمنین، از برترین عباداتى است که رضایت پروردگار را به دنبال دارد.
4- صلة الاخوان: احسان و نیکى به برادران مؤمن و دید و بازدید و زیارت آنان‏ پیوسته از اعمال بسیار پسندیده و نیکو است ولى در این روز، تاکید بر آن شده‏ است. در روایت دارد که هر وقت ‏با برادر مومنى دیدار کردید، براى تهنیت‏ به او بگویید: «الحمد لله الذى جعلنا من المتمسکین بولایة امیرالمؤمنین و الائمه علیهم السلام ‏»؛ سپاس و حمد خداى را که ما را جزء تمسک ‏جویان به ولایت امیرمومنان و دیگر امامان که درود خداى رحمان بر آنان باد، قرار داد.
فرا رسیدن این عید بزرگ اسلامى را به مقام شامخ ولى الله الاعظم ارواحنا لتراب مقدمه الفداء و عموم‏ مسلمانان و شیعیان و پیروان امامان، تبریک و تهنیت عرض نموده، از خداى بزرگ‏ خواهانیم ما را جزء شیعیان و ولایت ‏پذیران واقعى قرار دهد.

در غدیر خم , طلوع نور بود
خم , تجلى گاه , کوه طور بود
کاروانى شد, مقیم آن زمین 
کاروان سالار, ختم المرسلین
غرق شادى , جمله افلاکیان 
خرم و سرمست خیل خاکیان
جبرئیل آورد, پیغام از خدا 
بر حبیب او, رسول مصطفى (ص )
گفت آوردم , به فرمان کریم
بهر تو اینک پیامى بس عظیم
امتت را آگه از این راز کن 
عقده از کار دو عالم باز کن
داد فرمان خاتم پیغمبران 
تا به پا شد, منبرى در آن مکان
بر فراز منبر آن , والا مقام
کرد حجت بر مسلمانان تمام
گفت پیغمبر(ص ) که بعد از من على
رهبر خلق و امام است و ولى
پس بخوانید اى قدح نوشان خم
آیه الیوم اکملت لکم
خانه زاد خانه امن خدا 
شد وصى و جانشین مصطفى
خانه زاد کعبه نورى منجلى است
کعبه دلهاى مشتاقان على است