الهی این سوز ما امروز دردآمیز است...نه طاقت به سر بردن! نه جای گریز

است...

این چه تیغ است که چنین تیز است...

الهی درد میدانم و دارو نمی دانم....الهی! الهی تو شفا ساز؛ از این معلولان

شفایی ناید...

تو گشایشی ده؛ از این بندیان کاری نگشاید...

به سامان آر که سخت بی سامانیم ... جم دار که بس پریشانیم...

دانایی ده که از راه نیفتیم ... بینایی ده که در چاه نیفتیم...

بیاموز تا راه از چاه بدانیم ... برافروز تا در تاریکی نمانیم...

همه را از خود رهایی ده ... همه را با خود آشنایی ده...

همه را از مکر اهرمن نگاه دار ... همه را از فتنهء نفس آگاه ساز...

از نفس بدم رهایی ده یا رب ... از قید خودم رهایی ده یا رب..

بیگانه ز آشنا و خویشم گردان ... یعنی به خود آشنایی ده یا رب...

یا رب ز شراب عشق سرمستم کن ... و از عشق خودت نیز کن و هستم کن...

و از هر چه به جز عشق تهی دستم کن ... یکباره به بند عشق پابستم کن...

الهی! الهی آن که تو را دشمنی آموخت سوخت ...

 آنکس که  جوهر حیات شناخت لب دوخت...

آنکه دم از بیگانگی زد آشنایی نیاموخت...

دل  جایگاه مهر است؛ نه  جای جوشش و کین...

جان از دوستی  جان گیرد و کینه با کین...

دوستی کلید درهای بسته ست ... و مرهم دلهای شکسته ست...

چه زیباست تو هم اگر بینایی آموزیی..

و چه مهربانند جهانیان اگر دریچهء دل پر از مهر را بگشایی......

التماس دعا

در کوچه های شهر دلم ، نسیم عطر دل انگیزت پیچیده است و بهار بهار شکوفه از در و دیوار می بارد . آسمانش از موج موج نگاهت ، آبی آبی است و خورشید ، خورشید نورعشق بر شهر می پاشد.

در هر کوی و برزنش درخت درخت مهر تو روییده . و جویبار جویبارامید بر پایشان جاری است ؛ امید آمدن تو ... ای حجت خدا ! شهر دلم آباد است از یاد تو و سرمست از نام تو، اما چه سود ! که ناکام است در فراق تو ... ای تک سوار غریب ، ای فارِسَ الحجاز !

غروب آدینه چه دل گیر می شود آنگاه که یاد غیبت ، غم وغربت در دلها می پراکند و آه دل خستگان ، فضا را آکنده می کند مولای من !

 تو آنی که کوههای سربر سینه ی سپهر ساییده ، بر خاک پایت بوسه می زنند  . تو آنی که رودها به عشق تو در جوش و خروشند . تو آنی که بلبلان به هوای تو نغمه می سرایند . ای عزیز! دلهای منتظران ، از هجر رویت صد چاک است ، تو بیا ای مرهم زخمهای دل خستگان ، یا مهدی ! تو بیا و سرفرازمان کن ، تو بیا تا دیگرهیچ شاعری نخواند : بیگانگی نگر که من و یار چون دو چشم همسایه ایم و خانه ی هم را ندیده ایم .

 شهادت مظلومانه و جانگداز حضرت امّ الائمة النجباء ‘

صدیقه کبرى ‘ راضیه مرضیه ‘ انسیه حورا ‘ فاطمه

 زهراسلام اللَّه علیها بر فاطمیون تسلیت باد

سومین طرح ختم صلوات 110 روزه
به نیت تعجیل در فرج آقا امام زمان (عج) و سلامتی ایشان
شروع : 23 ربیع الثانی 1329 برابر با چهارشنبه 11 اردیبهشت1387
پایان : نیمه شعبان 1329 برابر با یک شنبه 27 مرداد  1367
مدت طرح : 110 روز
تعداد ختم صلوات روزانه 314 صلوات
(امام زمان (عج) + 313 نفر یاران ایشان )
انشاء الله
عزیزانی که
( اعم از وبلاگ نویس و غیر وبلاگ نویس و خانواده‌هایشان )
تمایل به ثبت نام دارند حتما پیام بگذارند که نیت 313 نفر صحیح واقع شود
لطفاً در اطلاع رسانی این طرح شریک شوید اجرتون با آقا امام زمان (عج)
در پناه حضرت دوست
دوستان عزیز می توانند جهت شرکت در این طرح معنوی و نورانی در صفحه نظرات همین  
وبلاگ ثبت نام کنند و یا به  وبلاگ دریچه ای به سوی ملکوت  مراجعه نمایند.

به آسمان نگاهی بنداز، به ستاره هایش که امشب میهمانیشان با شکوه تر از شب های قبل است . دلت می خواهد تو هم به آن مهمانی بروی،
کافیست که فقط دلت بخواهد و آرزو کند .آن وقت سوار بر مرکب مهتاب می شوی و راهی آسمان بیکران خدا... عجب سفر باشکوهی ...
از آن بالا نگاهی به زمین می اندازی ... یک شب رها! رها در آسمان آبی مواج .آسمانی پر از نورو ستاره  ...
در همین حال مهتاب صدایت می کند: پیاده شو! به مقصد رسیدیم ...
چشمانت را باز می کنی ... شگفت انگیز است ...  خدای من !! اینجا کجاست که اینهمه زیباست !!
اینجا دنیای دیگری است ... ستاره ها یکی یکی به تو سلام می کنند ... و تو حیرت زده، نمی توانی جواب سلامشان را بدهی ... ماه ورودت را تبریک می گوید .دستت را به مهربانی می گیرد و تورا باخود می برد...
دریچه ای به سوی ملکوت باز می شود... تو همچنان مبهوت این همه شکوه و عظمت ‘ دست در دست مهتاب به سوی  بارگاه خدا میروی ....
آن وقت  است که تو در دلت می گویی چه سعادتی ... درجمع عرشیان ... درجمع ملکوتیان ... در جمع عاشقان آسمان ...
میهمانیشان ساده است و عجیب ... دلهاشان خدایی ... نگاهشان آسمانی... آرزوهاشان الهی .....
از یکی از ستاره ها می پرسی: راستی هر شب اینجا مهمانیست؟ آیا می توانم بازهم به این مهمانی بیایم ؟؟ ... و او درپاسخ تو می گوید:
«اگر دلت را  از نفرت و کدورت ؛ از رنجش ها ؛ از قید و بندها ؛ از زرق و برقها و از وابستگی های دنیایی رها کنی ... آن وقت می بینی دلت پر می شود از عشق خدا ، از ستاره های ایمان ، آسمان نگاهت پر می شود از مهتاب ؛ و از آن پس  در دلت هر شب مهمانیست، کافیست با خودت عهد ببندی که هیچ وقت زمینی نباشی » .
آسمانی باشید

ستاره ای بدرخشید وماه مجلس شد
دل رمیده مارا انیس و مونس شد
نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

امروز  صفا  با دل و جان همراه است
هنگام   طلوع    آفتاب  و  ماه  است
هم جشن  ولادت   امام  صادق  (ع)
هم عید محمدابن عبد ا... (ص) است

میلاد فرخنده خاتم الانبیاء ،اشرف الاوصیاء، ختم المرسلین ، حبیب اله العالمین ،
طبیب قلوب المومینین ، حضرت ابوالقاسم ، محمد مصطفی صلوات الله علیه
و آله و میلاد خجسته ششمین شمس کهکشان امامت وگل بوستان لایت،
صادق آله طاها ، امام جعفر صادق علیه السلام بر شیفتگان خاندان
عصمت و طهارت علیهم السلام مبارک باد

 

مانده‏اند عالمیان و آدمیان که کدامین لحظه را، لحظه ولادت تو بشمارند؟
کدامین روز را، روز تولد تو نام بگذارند؟
تو کى در وجود آمدى که ورودت را و زمان آمدنت را جشن بگیرند؟
خورشید و ماه و ستارگان تا بدانجا که حافظه‏شان یارى مى‏کند به تو سلام مى‏گفته‏اند.
نرگس‎ها اولین رکوع حیات را بر آستان تو کرده‏اند.
موج‎ها از ازل سر بر ساحل رسالت تو مى‏ساییده‏اند.
سرسخت‎ترین و بى محاباترین لاله‏ها و آلاله‏ها در بى انتهاترین دشت‎ها، نام تو را هر پگاه فریاد مى‏کرده‏اند.
پیغمبران و رسولان همه در کلاس تو درس رسالت مى‏خوانده‏اند.
سرو و صنوبران مدام راستاى قامت تو را تداعى مى‏کرده‏اند.
بلبلان و قناریان هر چه یاد دارند، همیشه مدح تو مى‏گفته‏اند.
گل‎هاى محمدى همه با نام تو پر مى‏گشوده‏اند.
قطرات باران، اندیشه حیات را وام از تو مى‏گرفته‏اند.
بنفشه‏هاى جان باخته و دل افروخته همیشه در صفحه سینه سوخته خویش تصویر روشنى از تو مى‏یافته‏اند.
در حافظه جویبارها، جز تکرار نام تو هیچ نیست.
شبنم‏ها هر چه به خاطر دارند بر تو درود مى‏فرستاده‏اند.
پیش از تو را، کسى به یاد ندارد.
بارى،مانده‏اند عالمیان وآدمیان که کدامین لحظه رالحظه ولادت توبشمارند.
موجودات هرچه به گذشته‏ها مى‏نگرند،هر چه در خورجین سوابق خویش
جستجو مى‏کنند، هرچه زمین ماضى را مى‏کاوند، هر چه نگاه در زوایاى
حافظه مى‏گردانند، جزتو هیچ نمى‏بینند.
راهى باید جست براى سخن گفتن از ولادت تو.
آنسان که عرشیان لب به شکوه نگشایند ومقربان گره گلایه بر برو نیفکنند.
بدانگونه ازتولد توسخن باید گفت که هستى برنیاشوبد وحیات بیقرارى نکند.
چه، هیچ رشحه‏اى از حیات، تو را پیش از خویش نیافته است.
و چگونه بیابد که حیات از نور تو در وجود آمده است.
هستى، طفیل آمدن توست.
چنین نبود که خداوند تو را براى هستى خلق کند.
هستى به افتخار تو آمد.
تو براى عالم نیامدى، عالم براى تو آمد.
مگر نه خداوند، تو را پیش از همه، از نور خویش آفرید و جهان از کرشمه چشم توموجود شد؟
مگر نه افلاک در التهاب غمزه نگاه تو پدید آمد؟
مگر نه تو مقصود بودى و ماسوا به تبع ؟
آن گنج مخفى که خداوند بود و دوست داشت که یافته شود مگر به آفرینش تو یافته نمى‏شد؟
مگر تو برترین شناساى پروردگار خویش نبودى؟
چه کسى مى‏توانست بیاید که او را بهتر از تو دریابد؟
مگر بناى آفرینش بر عبادت نبود؟
مگر تو عابدترین بنده خدا نبودى؟
مگر با خلق تو آن غایت به تحقق نمى‏نشست؟
مگر با آغاز تو، کار آفرینش پایان نمى‏گرفت؟
آرى، تو همه بودى و با آمدن تو انگیزه‏اى براى خلقت دیگران نبود .
آرى، ولى، تو «رحمة للعالمین» بودى.و در «رحمة للعالمین» بودن تو همین بس که عالم وآدم از نور تو آفریده  شد و وام حیات از تو گرفت با آن که تو خلق کامل و کاملترین خلق بودى.
بارى سخن گفتن از تو و ولادت تو نه سخت و دشوار، بل خطرناک ومحال  است.محال از این روکه موجودات، پیش از تو نبوده‏اند تا از ولادت توسخن بگویند، جزخالق، کسى زمان خلق تو را چه مى‏داند؟
و خطرناک از آن جهت که تو معشوق خداوندى، تو حبیب و محبوب اویى.
و هیچ عاشقى، غیرتمندتر از خداوند به معشوق خویش نیست.
هموکه تو را سلام کرد وفرمود که نه فقط خلایق و افلاک را که بهشت وجهنم ا حتى به خاطر تومى‏آفرینم .بهشت را محض یاران تو و هنم را براى مخالفان تو.
آرى، با چنین غیرتمندى عاشق، سخن گفتن از معشوق بس خطر آکنده
است.معشوقى که پیامبران سلف همه آرزو مى‏کرده‏اند که ازامت او باشند
ودررکاب و. معشوقى که ملائک تا ابد مأمور صلوات بر او شده‏اند .
معشوقى که  راه شناختش جز برخدا و ولى او بسته  است . چگونه مخلوقى که ازنور اوپدید آمده است ونمى‏فهمد که اوازکى،کجا وچگونه بوده است،از اوسخن بگوید؟
گوهر پاک تو از مدحت ما مستغنى است
فکر مشاطه چه با حسن خداداد کند؟

قصد جانم میکنداین عید وبهارم بی تو این چه عیدی وبهاری است که دارم بی تو
گیرم این باغ گلا گل بشکوفدرنگین  به چکارآیدم ای گل به چکارم بی تو
گیرم ازهیمه زمرد به نفس رویانده است  بـازهم بـاز بهـارش نشمـارم بی تو

بنام حضرت دوست
یکسال دیگر هم با همه تخلی وشیرینی هایش گذشت . بازهم بهاری و نوروزی . دلم بهاری نیست. بی عطر گل نرگس باغ دلم بهار ی نمی شه.حرفها بسیار داشتم که بگم؛ اما با این دل طوفانی چه می تونم بگم؟ کاش می شد به دنیای پاک و بی الایش کودکی برگردم.کاش می شدتنها یک لباس نو شادی دنیا را دوباره به دلم بیاره. کاش می شد شوق گرفتن عیدی ،گرفتن یک اسکناس تانخوره خوشبو پای مرا بکشونه به هرخانه که پدر اراده می کرد. کاش می شد ....... پرم از این کاش ها ی هرگز نشدنی.بگذریم. این غصه درون دل نهفتن بهتر.....
روزاخری همکارام پیله کردند که مثل هرسال دعاهایم رابرایشان بنویسم تا تو سفره هفت سین شون بذارند. من هم نشستم و نوشتم. اون موقع همه کسانی که می شناختم ، همه دوستان ، همه کسانی که به طریقی مهرشون  به روی  لوح سینه نقشه بسته درنظرم بودند.شماهم بخوانید و از ته دل آمین بگوید. شاید مرغ آمین همین حالا از بالای سرشما عبور کنه و صدای نفس های شمارا بشنوه و باشما آمین بگه  وخدا هم از لطف و کرمش استجابت کنه :
بارالها ! به نام خجسته تو آغاز می کنیم این سال را ، به این امید که به لطف بیکرانت و در سایه پرمهر ولیت حضرت صاحب الزمان ، مهدی فاطمه  عجل الله تعالی ظهوره ، سالی سرشار از خیرو برکت و معنویت ورحمت و شادی و سلامت داشته باشیم.
الهی!تو میدانی که عید واقعی ما وقتی ست که آن یار پنهان از نظر نقاب از چهره گشاید و چشم و دل ما را به دیدارش روشنی  وگرمی ببخشد. پس  ای هربان خدای من!، عید مارا ظهور حضرتش قرار بده  و بهار مارا به شکفتن گل زیبای وجودش در باغ هستیمان پر طراوت و جاودانه کن.
الهی!در این سال به ما ایمان محکم ،توکل خالصانه ، خلاق خوش ،سلامت نفس  ، سلامت تن وسعادت دنیا و اخرت عنایت کن .
الهی ! یاریمان کن  تا همیشه و همه جا و همه وقت خودمان را در محضر تو و در معرض داوری تو ببینیم .یاریمان کن تا وقت خشم صبور  ،‏وقت قضاوت عادل  ، وقت قدرت خاضع، در رفتار و گفتار متواضع باشیم.
الهی! مدد کن که هیچ گاه برای اثبات خودمان دروغ نگوئیم ، تهمت نزنیم ، غیبت نکنیم ، دلی را بدرد نیاوریم . ، آه کسی را برنیانگیزیم . چشمی را به اشک ننشانیم. آبروی کسی را نریزیم. حرمت کسی را نشکنیم وایمان کسی را خدشه دار نکنیم .
الهی !یاریمان کن که آنچنان سرگرم بازیهای دنیا نشویم که یادمان برود که بازیگردان اصلی تو هستی و ما تنها بازیگر نقشی هستیم که تو بخواهی و تو اراده کنی.
بارالها! یاریمان کن تا در پرتو ایمان به تو و لطف بیکرانت به گونه ای زندگی کنیم  که همیشه خاطری آسوده، دلی آرام و وجدانی راحت داشته باشیم و هرگز نگران پاسخگوئی  به رفتار و کردارو گفتار خود در محضر کبرائی تو نباشیم. *آمین یا سمیع و یا بصیر*

بشکفد بار دگر لاله ی رنگین مرادغنچه ی سرخ فرو بسته ی دل باز شود
من نگویم که بهاری که گذشت آید بازروزگاری که به سر آمده اغازشود
روزگار دگری هست و بهاران دگر شادبودن هنراست شاد کردن هنری والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش که چو یک شکلک بی جان شب وروز
بی خبر از همه خندان باشیم بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد
کاشکی آینه ای بود جهان بین که در آن خویش را می دیدیم
آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدیم  می شدیم آگه از آن نیروی پآکیزه نهاد
که به ما زیستن آموزد وجاوید شدن پیک پیروزی و امید شدن
شاد بودن هنر است؛ شادکردن هنری والاتر
گربه شادی تو دلهای دگر گردد شادباغ هستی شود از مهر و محبت آباد
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست هرکسی نغمه ی خود خواند واز صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

قصد جانم میکنداین عید وبهارم بی تو این چه عیدی وبهاری است که دارم بی تو
گیرم این باغ گلا گل بشکوفدرنگین  به چکارآیدم ای گل به چکارم بی تو
گیرم ازهیمه زمرد به نفس رویانده است  بـازهم بـاز بهـارش نشمـارم بی تو

بنام حضرت دوست
یکسال دیگر هم با همه تخلی وشیرینی هایش گذشت . بازهم بهاری و نوروزی . دلم بهاری نیست. بی عطر گل نرگس باغ دلم بهار ی نمی شه.حرفها بسیار داشتم که بگم؛ اما با این دل طوفانی چه می تونم بگم؟ کاش می شد به دنیای پاک و بی الایش کودکی برگردم.کاش می شدتنها یک لباس نو شادی دنیا را دوباره به دلم بیاره. کاش می شد شوق گرفتن عیدی ،گرفتن یک اسکناس تانخوره خوشبو پای مرا بکشونه به هرخانه که پدر اراده می کرد. کاش می شد ....... پرم از این کاش ها ی هرگز نشدنی.بگذریم. این غصه درون دل نهفتن بهتر.....
روزاخری همکارام پیله کردند که مثل هرسال دعاهایم رابرایشان بنویسم تا تو سفره هفت سین شون بذارند. من هم نشستم و نوشتم. اون موقع همه کسانی که می شناختم ، همه دوستان ، همه کسانی که به طریقی مهرشون  به روی  لوح سینه نقشه بسته درنظرم بودند.شماهم بخوانید و از ته دل آمین بگوید. شاید مرغ آمین همین حالا از بالای سرشما عبور کنه و صدای نفس های شمارا بشنوه و باشما آمین بگه  وخدا هم از لطف و کرمش استجابت کنه :
بارالها ! به نام خجسته تو آغاز می کنیم این سال را ، به این امید که به لطف بیکرانت و در سایه پرمهر ولیت حضرت صاحب الزمان ، مهدی فاطمه  عجل الله تعالی ظهوره ، سالی سرشار از خیرو برکت و معنویت ورحمت و شادی و سلامت داشته باشیم.
الهی!تو میدانی که عید واقعی ما وقتی ست که آن یار پنهان از نظر نقاب از چهره گشاید و چشم و دل ما را به دیدارش روشنی  وگرمی ببخشد. پس  ای هربان خدای من!، عید مارا ظهور حضرتش قرار بده  و بهار مارا به شکفتن گل زیبای وجودش در باغ هستیمان پر طراوت و جاودانه کن.
الهی!در این سال به ما ایمان محکم ،توکل خالصانه ، خلاق خوش ،سلامت نفس  ، سلامت تن وسعادت دنیا و اخرت عنایت کن .
الهی ! یاریمان کن  تا همیشه و همه جا و همه وقت خودمان را در محضر تو و در معرض داوری تو ببینیم .یاریمان کن تا وقت خشم صبور  ،‏وقت قضاوت عادل  ، وقت قدرت خاضع، در رفتار و گفتار متواضع باشیم.
الهی! مدد کن که هیچ گاه برای اثبات خودمان دروغ نگوئیم ، تهمت نزنیم ، غیبت نکنیم ، دلی را بدرد نیاوریم . ، آه کسی را برنیانگیزیم . چشمی را به اشک ننشانیم. آبروی کسی را نریزیم. حرمت کسی را نشکنیم وایمان کسی را خدشه دار نکنیم .
الهی !یاریمان کن که آنچنان سرگرم بازیهای دنیا نشویم که یادمان برود که بازیگردان اصلی تو هستی و ما تنها بازیگر نقشی هستیم که تو بخواهی و تو اراده کنی.
بارالها! یاریمان کن تا در پرتو ایمان به تو و لطف بیکرانت به گونه ای زندگی کنیم  که همیشه خاطری آسوده، دلی آرام و وجدانی راحت داشته باشیم و هرگز نگران پاسخگوئی  به رفتار و کردارو گفتار خود در محضر کبرائی تو نباشیم. *آمین یا سمیع و یا بصیر*

بشکفد بار دگر لاله ی رنگین مرادغنچه ی سرخ فرو بسته ی دل باز شود
من نگویم که بهاری که گذشت آید بازروزگاری که به سر آمده اغازشود
روزگار دگری هست و بهاران دگر شادبودن هنراست شاد کردن هنری والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش که چو یک شکلک بی جان شب وروز
بی خبر از همه خندان باشیم بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد
کاشکی آینه ای بود جهان بین که در آن خویش را می دیدیم
آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدیم  می شدیم آگه از آن نیروی پآکیزه نهاد
که به ما زیستن آموزد وجاوید شدن پیک پیروزی و امید شدن
شاد بودن هنر است؛ شادکردن هنری والاتر
گربه شادی تو دلهای دگر گردد شادباغ هستی شود از مهر و محبت آباد
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست هرکسی نغمه ی خود خواند واز صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد