از کجا آغازم
با کدامين وازه
من ترا وصف کنم؟
دستهاي ِ تو
بند دلتنگي ِ يک شعر ِ پر از
خاطره را
همه را
از بر داشت
دستهاي تو
به صفاي ِ دل? چوپاني بود
که ني اش را
-همه ي هستي ِ خود را -
به تو داد
اشکهايش
-همه روبان ِ تن ِ ني شده بود
(رويا ابراهيم نزاد)

از کجا آغازم
با کدامين وازه
من ترا وصف کنم؟
دستهاي ِ تو
بند دلتنگي ِ يک شعر ِ پر از
خاطره را
همه را
از بر داشت
دستهاي تو
به صفاي ِ دل? چوپاني بود
که ني اش را
-همه ي هستي ِ خود را -
به تو داد
اشکهايش
-همه روبان ِ تن ِ ني شده بود
(رويا ابراهيم نزاد)

دلم براي کسي تنگ است
که آفتاب ِ صداقت را
به ميهماني ِ گلهاي ِ باغ مي آورد
و گيسوان ِ بلندش را
-به بادها ميداد
و دست هاي ِ سپيدش را
به آب مي بخشيد
دلم براي کسي تنگ است
که چشم هاي ِ قشنگش را
به عمق ِ ابي ِ درياي ِ وازگون مي دوخت
و شعر هاي ِ خوشي چون پرنده ها مي خواند
دلم براي کسي تنگ است
کهئهمچو کودک معصومي
دلش براي دلم مي سوخت
و مهر باني را
-نثر ِ من مي کرد .
-آه با که بتوان گفت
که بود با من و
-پيوسته نيز بي من بود
کار من ز فراقش فغان وشيون بود
کسي که بي من ماند
کسي که با من نيست
کسي......
-دگر کافي ست.
(حميد مصدق)

تو را چه مي رسد اي آفتاب ِ پاک انديش ؟
تو را چه وسوسه از عشق باز مي دارد؟
کدام فتنه ي بي رحم
عميق ِ ذهن ِ تورا تيره مي کند از وهم؟
شب آفتاب ندارد
و زندگي من ، بي تو
چو جاودانه شبي،
-جاودانه تاريک است.
تو را چه وسوسه از عشق باز مي دارد ؟
تو را چه مي رسد اي آفتاب ِ پاک انديش؟
ز من چگونه گريزي،
-تو گريز از خويش؟
به سوي عشق بيا
-وارهان دل از تشويش
(حميد مصدق )

تو را چه مي رسد اي آفتاب ِ پاک انديش ؟
تو را چه وسوسه از عشق باز مي دارد؟
کدام فتنه ي بي رحم
عميق ِ ذهن ِ تورا تيره مي کند از وهم؟
شب آفتاب ندارد
و زندگي من ، بي تو
چو جاودانه شبي،
-جاودانه تاريک است.
تو را چه وسوسه از عشق باز مي دارد ؟
تو را چه مي رسد اي آفتاب ِ پاک انديش؟
ز من چگونه گريزي،
-تو گريز از خويش؟
به سوي عشق بيا
-وارهان دل از تشويش
(حميد مصدق )

تويي شمع شب ِ من، تويي همسفر ِ من
تويي زيبا تر ازياس، تويي نيلو فر من
تويي همراه و هم دل، تويي صاحب ّ هر دل
چه گويم از رخ ِ تو،منم مجنون و بي دل
تويي سبزي ِ دريا ، تويي آبي ِ دريا
تويي زرين ِ خورشيد ، تويي سرخي ِ دل ها
منم ديوانه ي تو ، تويي افسونگر من
کسي خواهم ز عشقت ، کندياد آور من
منم آواره ي تو ،منم بيننده ي تو
منم دلتنگ ِ رويت ،دلم آيد بسويت
چه کردي با دل من، که کردم جستجويت
نباشد چون تو زيبا،چه يوسف چه ذليخا
فقط دانم که نامت ، بود آرام ِ دلها
( منصور بني مجيدي)

آرزو مي کردم ،
دشت ِ سر شار زِ ِ سرسبز ي ِ رويا ها را
من گمان مي کردم ،
دوستي همچون سروي سر سبز ،
چار فصلش همه آراستگي است .
من چه مي دانستم ،
سبزه مي پزمرد از بي آبي،
سبزه يخ مي زند از سردي ِ دي .
من چه مي دانستم ،
دل ِ هر کس دل نيست
فلب ها ، ز آهن و سنگ
قلبها بي خبر از عا طفه اند .
(حميد مصدق)

در شبان ِ غم تنهايي خويش،
عابد چشم ِ سخنگوي توام .
من در اين تاريکي ،
من در اين تيره شب ِ جان فرسا ،
زائر ظلمت ِ گيسوي تو ام .
گيسوان ِ تو پريشانتر از انديشه ي من،
گيسوان تو شب ِ بي پايان.
جنگل عطر آلود.
شکن ِ گيسوي ِ تو ،
موج ِ درياي ِ خيال .
کاش با زورق ِ انديشه شبي،
از شط ِ گيسوي مواج ِ تو ، من
بوسه زن بر سر ِ هر موج گذر مي کردم .
کاش بر اين شط ِ مواج ِ سياه،
همه ي عمر سفر مي کردم .
من هنوز از اثر عطر نفس هاي تو سرشار ِ سرور،
گيسوان ِ تو در انديشه ي من ،
گرم ِ رقصي موزون .
کاشکي پنجه ي من،
در شب ِ گيسوي پر پيچ ِ تو راهي مي جست .
چشم ِ من چشمه ي زاينده ي اشک ،
گونه ام بستر رود .
کاشکي همچو حبابي بر آب،
در نگاه ِ تو رها مي شدم از بود و نبود .
(حميد مصدق)

مرا با يک نسيمي روبرو کن
تو موجي ساحلم را شستشو کن
اکر من لايقت ، اي يار هستم
شبي با من بمان و گفتگو کن
(سارا حيدري )

بي زمزمه تر از خواب
به چشم هاي تو آمدم
تا پرنده اي
کلمات را به من تعارف کند
وگرنه روزگار
با ابر ها هم مي گذرد
(عليرضا دهرويه)

نا زنينا ،گر طبيبي ،بنده بيمار ِ تو ام
با دلي پر آرزو ، مشتاق ِ ديدار ِ تو ام
گر بگويي ، جاي پايت روي ِ چشمان ِ من است
چشم ها سهل است ، من با جان خريدار ِ تو ام
اي عزيز ِ راه ِ دورم ، کشتي ِ آمال ِ من
آرزويم شد رهايي ، چون گرفتار ِ تو ام
سر دهي ، ناز و کرشمه ، گر براي ِ صيد ِ دل
با کمال ِ ميل و رغبت، مونس و يار ِ تو ام
گر بخواهي تکيه گاهي بهر اسرار ِ درون
در کوير ِ زندگي ، همدرد و هميار ِ توام
اي نگارا ، عاشقي ، شيدايي و دلدادگيست
واله و ديوانه و شيدا و دلدار ِ توام
گر شوي سلطان ِ ملک ِ هستي ِ بيچارگان
من غلام ِ بي بديل ِ کاخ و در بار توام
(غلام عباس حاتمي کيا )

تو از اهالي ِ دريا ،من از اهالي ِ رود
ميان ِ من وشما ، يک قبيله فاصله بود
دل ِ بهاري يمان ، بعد ِ يک سلام ِ قشنگ
به هم گره زده شد ، صادقانه ، خيلي زود
نگاهمان صميمي ، صداقت و لبخند
ب هرم آتش عشق دوباره مان افزود
بيا به حرمت ِ اين لحظه ها قسم بخوريم
که راه ِ عاطفه را باز مي توان پيمود
ز ِ يادمان نرود لحظه هاي ِ خاطره ساز
که باز مي رسد آواز ِ لحظه ي بدرود
( مهسا حبشي )

خانه اي ساخته ام ، با همان گل که ترا ساخته اند
دست هايم با تو ، در و ديوار به هم بافته اند ....
خانه اي ساخته ام ، مثل آنجا که تو مي زيسته اي
خانه اي کنج ِ دلم ، در همانجا که ترا يافته ام
خانه اي ساخته ام ، که بدانم تو کنارم هستي
قفل هايش را ،با خون دل ساخته اند
خانه ام -پنجرهاش، رو بهئسمت ِ نگهت باز شود
از همين پنجره ، چشمان ِ من ، دل به تو باخته اند
(طاهره حقيرچهرقاني)

من محو نگاه ِ تو و آن چشم ِسياهم
عمريست که دلبسته ي آن روي ِ چو ماهم
بي گر مي ِ دستان ِزنوازشگرت اي عشق
لبريز ز سرماي ِ زمستان ِ سياهم
هر چند که دوري ز من و جاي ِ تو خاليست
بيدار بيادت ، همه شب تا به پگاهم
دلبسته و افسون شده بودم ، من از آن روز
کاويخت به چشمان ِ تو،قنديل ِ نگاهم
جر مم همه اين بود که عاشق شده بودم
جز عشق ، بگو چيست ، بگو چيست گناهم
اين آتش ِ پنهان ِ من ، اين درد ِ جگر سوز
پيداست زِ دود ِ دل و اين شعله ي آهم
ليلاي من، اي همه پاکي و صداقت
مجنون ِ تو ام ، غير ِ تو من هيچ نخواهم
رفتي تو و ديريست به اميد ِ نگاهت
در کوچه ي ديدار ، تو را چشم براهم
(اسماعيل مزيدي )

طبيبم ميرود ،من درد ِ خود را
نمي دانم که درمان چون توان کرد
مرا عهديست کاندر پاش مي رم
خلاف ِ عهد وپيمان چون توان کرد
مرا گويند پنهان دار رازش
غم ِ عشقست ، پنهان چون توان کرد
گرفتم راز ِ دل بتوان نهفتن
دواي چشم گريان چون توان کرد
(عبيد زاکاني )