در شبان ِ غم تنهايي خويش،
عابد چشم ِ سخنگوي توام .
من در اين تاريکي ،
من در اين تيره شب ِ جان فرسا ،
زائر ظلمت ِ گيسوي تو ام .
گيسوان ِ تو پريشانتر از انديشه ي من،
گيسوان تو شب ِ بي پايان.
جنگل عطر آلود.
شکن ِ گيسوي ِ تو ،
موج ِ درياي ِ خيال .
کاش با زورق ِ انديشه شبي،
از شط ِ گيسوي مواج ِ تو ، من
بوسه زن بر سر ِ هر موج گذر مي کردم .
کاش بر اين شط ِ مواج ِ سياه،
همه ي عمر سفر مي کردم .
من هنوز از اثر عطر نفس هاي تو سرشار ِ سرور،
گيسوان ِ تو در انديشه ي من ،
گرم ِ رقصي موزون .
کاشکي پنجه ي من،
در شب ِ گيسوي پر پيچ ِ تو راهي مي جست .
چشم ِ من چشمه ي زاينده ي اشک ،
گونه ام بستر رود .
کاشکي همچو حبابي بر آب،
در نگاه ِ تو رها مي شدم از بود و نبود .
(حميد مصدق)