دلم براي کسي تنگ است
که آفتاب ِ صداقت را
به ميهماني ِ گلهاي ِ باغ مي آورد
و گيسوان ِ بلندش را
-به بادها ميداد
و دست هاي ِ سپيدش را
به آب مي بخشيد
دلم براي کسي تنگ است
که چشم هاي ِ قشنگش را
به عمق ِ ابي ِ درياي ِ وازگون مي دوخت
و شعر هاي ِ خوشي چون پرنده ها مي خواند
دلم براي کسي تنگ است
کهئهمچو کودک معصومي
دلش براي دلم مي سوخت
و مهر باني را
-نثر ِ من مي کرد .
-آه با که بتوان گفت
که بود با من و
-پيوسته نيز بي من بود
کار من ز فراقش فغان وشيون بود
کسي که بي من ماند
کسي که با من نيست
کسي......
-دگر کافي ست.
(حميد مصدق)