سلام
بلاخره فرصتی دست داد تا ادامه مطلب صبر و رضا رو بنویسم . از اینکه این روزها کمتر فرصت به روز کردن وبلاگ و پاسخ به لطف و محبت دوستان رو دارم ازهمینجا عذرخواهی می کنم
واما ادامه مطلب :

«ان ... و الصابرین و الصابرات ...»

مردان و زنان بردبار و شکیبا

صبر از جمله واژه هایی است که معنای حقیقی آن برای بسیاری از افراد روشن نشده است. برای روشن شدن مفهوم صبر به معنای لغوی آن اشاره کرده و سپس روایاتی چند از معصومین (علیهم السلام) بیان می داریم.

راغب در مفردات می گوید: « صبر آن است که نفس را بر آنچه عقل و شرع می طلبد وادار کند و از آنچه عقل و شرع منع می کند باز دارد.»
بنابراین صبر لفظ عامی است که معنای آن به حسب اختلاف مواضعش متفاوت می شود. اگر صبر و شکیبایی نفس برای مصیبتی باشد تنها واژه صبر به کار می رود نه چیز دیگر، و ضد آن جزع و بی تابی است. اگر در جنگ باشد شجاعت نامیده می شود و ضد آن ترس است.

و اگر در بلا و گرفتاری ناخوشایند باشد، ظرفیت داشتن و دل دار بودن نامیده می شود و ضد آن کم ظرفیتی و دلتنگی است.

و اگر صبر در خودداری از کلام باشد، کتمان گفته شده و ضد آن خاموش کردن است.

   خداوند از تمام این معانی تعبیر به صبر نموده و در آیات زیر به آن توجه داده است.

     «و الصابرین فی البأساء و الضراء» 

     «و الصابرین علی ما اصابهم»  

« صبر سه گونه است: صبر به هنگام مصیبت، صبر بر طاعت و صبر
بر معصیت، پس کسی که بر مصیبت صبر کند تا آنکه شدت مصیبت
را با نیکویی عزای آن را رد کند ؛ خداوند بر او سیصد درجه بنویسد که
مابین هردرجه تادرجه دیگر مثل مابین آسمان و زمین است و کسی
که براطاعت صبر کندخداوندبرایش ششصددرجه بنویسدکه هر درجه 
درجه ازقعر تا عرش است ، و کسی که بر معصیت صبر کند ، خداوند
برای او نهصـد درجه بنویسید که هر درجه  به مقـدار منتهـای زمین تا
منتهای عرش است»

... ادامه دارد 

            
      میلاد خجسته هشتمین آیه کوثری   

هشتمین نور سرمدی

 ثامن الحج، حضرت علی ابن موسی الرضا 

علیه السلام مبارک باد

می دوم آن سوی نامعلوم کز بویت پراست

تا خراسانی که از نور فراسویت پر است

می دوم آن سو که عطری از تو سوسو می زند

تا زمینی کز گلستانهای خوشبویت پر است

با زیارتنامه ای در دست می بینم چنان

چشمهام از قطره های گرم آمویت پراست

دامنم از هر چه غیر از توست " ای مولا " تهی است

جان من از بارگاه گرم هوهویت پر است

پر بده در آستانت مرغ پر شور مرا

بالهام از شوق پرواز پرستویت پر است

من گرفتارم  رهایم کن امام مهربان

سینه از جوش و جلای پاک آهویت پر است

می شوم پروانه ای وقتی که من دورم ز طوس

شمع هم از جلوه زار قدس سوسویت پر است

(صالح محمدی امین)

سلام دوستان خوبم. میخواهم اینبار براتون از صبر و رضایت که هردو از صفات والا و برجسته مومن است بنویسم  . در جستجوهایم به دنبال مطب، به این داستان زیبا رسیدم. گفتم قبل از شروع مباحث این داستان عبرت آموز که پر از نکته های ظریف اخلاقی ست رو براتون بنویسم .

دونفر درپی یافتن حقیقت بودند. یکی برای یافتن حقیقت شتاب را برگزید ودیگری شکیبائی را .
اولی گفت : آدمیزاد در شتاب آفریده شده ، پس باید در جست و جوی حقیقت دوید ،آنگاه شروع به دویدن کرد و فریاد برآورد : من شکارچیم، حقیقت شکار من است .
او راست میگفت ، زیرا حقیقت غزال تیز پائی بود که از چشمها می گریخت . اما او هرگاه که از شکار حقیقت باز میگشت دستهایش به خون آغشته بود ، شتاب او تیر بود ، تیری که همیشه  پش از آنکه او چشم در چشم غزال حقیقت بدوزد ، او را کشته بود .
خانه باور ش مزین به سر غزالان مرده بود . اما حقیقت ، غزالی است که نفس می کشید ،‏این چیزی بود که اون نمیدانست .
دیگری نیر در پی صید حقیقت بود . اما تیرو کمان شتاب را به کناری گذاشت و گفت : خداوند آدمیان را به شکیبائی فراخوانده است ، پس من دانه ای میکارم تا صبوری بیاموزم.
ودانه ای کاشت ، سالها آبش داد و نورش داد و عشق به پایش ریخت . زمان گذشت ، هر دانه ، دانه ای آفرید . زمان گذشت ، و هزار دانه ، هزاران دانه آفرید . زمان گذشت ، و شکیبائی سبزه زار شد ، و غزالان حقیقت خود به سبزه زار او آمدند. بی بند ، بیشتر و بیشتر ....
و آن روز ، آن مرد ، مردی که عمری به شتاب  و شکار زیسته بود ، معنی دانه کاشتن و صبوری را فهمید . پس با دستهای خونی اش دانه ای در خاک کاشت .

میدانیم که اصل اطاعت خدا صبر است و رضایت به خوشایند و ناخوشانید. هر بنده ای در مکروه و محبوب ، در خوشایند و ناخوشاند از خدا راضی باشد ، همه آنها برای او خیر خواهد بود .
رضایت از قضاء الهی یعنی : اعتراض نکردن و خشمگین نشدن از آنچه پیش مِی آید.
خدای تعالی در مقام مدح کسانی که به قضای الهی راضی و خشنودند می فرماید:
رَّضِیَ اللّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ عَنْهُ...
خداوند از آنان راضی است و ایشان از خدا راضیند.
امام جعفر صادق علیه السلام می فرمایند : انٌ اعلم الناس بالله ارضاهم به قضاء الله
داناترین مردم به خدا راضی ترین آنها به قضای اوست
و نیز فرمود ، خداوند عزوجل میفرماید : بنده مومنم را به هرسوی بگردانم خیرش را د همان قرار میدهم ، پس به قضای من راضی باشد و بر بلای من صبر کند و نعمت هایم را شکر گذارد ، تا اورا در زمره صدیقین ثبت کنم
در روایت است که نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) از گروهی از اصحاب خود پرسید شما کیستید؟ گفتند ما گروه مومنانیم . فرمود : علامت ایمان شما چسیت؟
گفتند به هنگام بلا صبر می کنیم ، و به هنگام گشایش و نعمت شکر می گزاریم و به قضای او راضی هستیم . حضرت فرمود : به پروردگار قسم که  شما مومنانید. 
ادامه دارد....

ای پرچمدار شیعه و رئیس مذهب جعفری،
ای بلند اختر ! ای ششمین نور سرمدی
درشب هجران تو عالم دگرگون شده است
تاریخ از کدام مصیبت تو شکوه کند!؟
آری تاریخ شرمنده از حکایت غریب توست   

توای مولای من، زبان رسای اسلام بودی ومبین شعریعت مصطفی صلی الله علیه،
با سخنان حکیمانه ، منطقی استوار ، علمی  سرشار برگزیده روزگاربه شما میامدی
وبنده شایسته پرودگار بودی درسالهای سیاهی که ابرهای سلطه امویان جهان اسلام
راتیره کرده و در سالهای تیره تر، که حکومت عباسیان مسلمان را به تیرگی نشاند
توخورشید دین و دانش مدینه بودی ، تو نهال حق را آبیاری کردی تا که بذر ایمان
پاگرفت و دین به نام تو زنده شد ، در خت علم در بوستان کلامت روئید و به برگ و 
بار نشست، گلشن فضل ازچشمه دانش تو سیراب شد، کتاب فقه، با "الفبای صادقی"
نگاشته شد، فقیهان دین مدار ، خوش چین حدیث و حکمت صادقی تواند، وامروز هر
جا شیعه ای هست ، جعفری ست

*** هوالرئوف و الرحیم ***

چه لطیف است حس آغازی دوباره،

و چه زیباست رسیدن دوباره به روز زیبای آغاز تنفس...

و چه اندازه عجیب است ، روز ابتدای بودن!

و چه اندازه شیرین است امروز...

روز میلاد من

وچه اندازه دلپذیراست تقارن این روز باشب ولادت لاله

باغ ولایت ، کریم اهل بیت ، امام حسن محبتی علیه السلام،

چه آرام بخش است

روز میلاد تو ، روز میلاد من

 روزی که تو آغاز شدی ، روزی که من آغاز شدم!

تولدت مبارک امام من

آیا تو نیز به نگاهی، به لطفی ،به من تبریک میگوئی ؟

سلام می کنیم به رمضانی که دلها در آن  فروتن می شوند . و درود میفرسیتم به شبهایی که گناه در آن رو به نقصان میگذارد .پیشباز می کنیم ایامی را که فرصتی مناسب برای  آشتی انسان با فطرت الهی اوست  ، و گرامی میداریم  لحظه هایی را که جز یاد خدا در ذهنمان وعطش روزه داری جسمانی و نفسانی در اندرونمان نمی چوشد.

سینه خود را برای بهره جویی از فرصتهای نزول رحمت در این ضیافت خدای می گشائیم و چشمانمان را بر هر آنچه کژی و کاستی ست می بندیم . با این پذیرش قلبی که رمضان معمار نفس انسان و امانده در وادی تقابل و تکاثر است . یقینمان را زمینه ساز بهره مندی کامل از نیروی عفاف و امساک  این ماه معطر می کنیم و خود را فروتنانه به بارگاه ملکوتی خدای علی (ع) ، این شهپر رمضان فرا می خوانیم تا در پرتو انوار حق و در فصل ضیافت نامنتهای خالق کائنات ، هنگامه اتصال انسانهای بریده از مادیات به دامن الهی را غنیمت شمریم و خویشتن را باز یابیم .

بگذاریم غنچه های نیایش در سحرگاهان بیداری دلها بشکوفد و شعر شعور در بوستان دلهایمان مترنم شود

در سوگ پدر ، آن طلایه دار عشق و عطوفت

سلام  عزیزدلم . سلام نازنینم .سلام مهربونترین پدر .

بازم بوی مهر میاد. بوی غربت  و دلتنگی . بوی خزان سینه سوزان من .  اخ اگر بدونی چقدر دلم گرفته . آخ اگر بدونی چقدر دلتنگ شانه های مهربونتم. یعنی میدونی . مگه ممکنه ندونی ؟! مگه ممکنه اشگهای غریبانه دخترت رو نبینی ؟! مگه ممکنه صدای هق هق بیصداشو نشنوی ؟! دلم بدجوری هواتو کرده . هوای صدای گرم و دلنشینت وقتی اسمم رو ازاعماق قلبت و با عشقی بی نظیر صدا میکردی . برای نصیحتها ت  و سفارشهای دلسوزانه ت  دلتنگم. برای بوی  خوب تنت که وقتی به خونه میومدی همه فضا رو پر میکرد از شادی و امید. میدونی چقدر  احساس امنیت میکردم با حضورت ؟ چقدر زندگی را با وجودت دوست داشتم ؟ گل خزان زده من ، دیگه احساس امنیت نمی کنم . دیگه زندگی رو دوست ندارم . دیگه هیچ چیز این دنیا به معنای واقعی شادم نمی کنه . میخندم،  اما پشت پرد ه های اشگ ، می گریم  اما، ساکت و بی صدا  ، می نالم اما  در نهانخانه سکوت ،

من  بی تو تنهام ، تنها همچون تک درختی در کویر زندگی . میدونم حالا همه میان و نصیحتم می کنند و میگن تو تنها نیستی . تو خدا رو داری . کسی که خدا رو داره هیچوقت تنها نیست . همه اینها رو میدونم .. اما من از خدا تنها نشدم ، از تو تنها شدم . خلاء حضورت  منو تنها کرده . خلائی که حضور هیچکس نمیتونه  اونو پر کنه. بی تو آشفته و بی سامانم ، همچو تک برگی زرد و پژمرده ، در پنجه های سرد  خزا ن زندگی .

عزیزدلم به من بگو در این روزهای پر اندوه که یاد آور پرواز غریبانه توست  با سنگینی غم هجرتو ، با پریشانی های دلم ، با آشفتگی های روحم چه کنم ؟؟؟؟چگونه باور کنم دیگه صداتو نمی شنوم ، دیگه نمیتونم بغلت کنم . دیگه نمیتونم باهات حرف بزنم ؟؟چگونه باور کنم چهار خزانه که تو نیستی ، اما من ؛ منی  که همیشه میگفتم بعد از تو می میرم ، هنوز  زنده هستم ؟؟!!  

دلم میخواد باور کنم من هم با تو مرده ام . اما این پنجه  بیرحم درد که قلبم رو در خود می فشارد ، این خونی که از چشمان دلم می ریزد ،  این بغض گلوگیر که راه  نفسم را بسته ، این اشگهای گرم که  گونه  های زردم را می سوزنه ، این دست سرد که حکایت  درد فراقت رو می نویسه  همه و همه میگن من هنوز زنده ام و هنوز باید بسوزم ، هنوز باید با غم هجرت بسازم .اما  حس غریبی به من میگه که به تو نزدیکم. . دستهای مهربونت رو می بینم که به سوی من دراز شده . صدای گرمت رو می شنوم که مرا  میخوانی ، خواب دیدم که به گریه میگویی منو تنها نذار . به تو گفتم و باز هم میگویم  تنهات نمیذارم گل همیشه بهارم . من برای سفر آماده ام ....