در زيارت ناحيه مقدسه از زبان حضرت مهدى«ع»به او اينگونه سلام داده شده است:«السلام على ابى الفضل العباس بن امير المؤمنين،المواسى اخاه بنفسه،الآخذ لغده من امسه،الفادى له،الواقى الساعى اليه بمائه،المقطوعة يداه...»⁽⁹⁾.

كربلا كعبه عشق است و من اندر احرام‏

شد در اين قبله عشاق،دو تا تقصيرم‏

دست من خورد به آبى كه نصيب تو نشد

چشم من داد از آن آب روان تصويرم‏

بايد اين ديده و اين دست دهم قربانى‏

تا كه تكميل شود حج من و تقديرم

عباس يعني تا شهادت يکه تازي

عباس يعني عشق، يعني پاکبازي

عباس يعني رنگ سرخ پرچم عشق

يعني مسير سبز پر پيچ و خم عشق

جوشيدن بحر وفا ، معناي عباس

لب تشنه رفتن تا خدا، معناي عباس

بي لب نهادن لب به جام باده عشق

بي کام نوشيدن تمام باده عشق

اين است مفهوم بلند نام عباس

در ساحل بي ساحلي، آرام عباس

حسين جان !مولايم ! تو آمدي اما رفتن به كربلايت بدون علمدار و ياور نمي شد و در آن ماه عزيز خداوند عباس را به تو هديه داد تا كه رسم بردباري و جوانمردي و جانبازي را به پيروان تو بياموزد

و عباس آفريده شد از عشق و عطش ، بيم و ايثار و سخاوت

او آمد و شد اسطوره اي براي مردم ،

تادر زمان عطش و تشنگي عاشقي را از مولايش بياموزد و سر در راه معشوق خدا كند .

او آمد و شد مايه بيم و هراس دشمنان حسين (ع)

او آمد و شد سالار ايثار و فداكاري براي حسين (ع)

او آمد و شد خداي سخاوت جان در راه معبود .

آري عباس (ع) به دنيا آمدتا بعد ها پهلوانان جهان به نام مقدسش اقتدا كنند.

عباس (ع) به دنيا آمد كه بگويد من نيز اگر چه برادر حسينم اما به جان غلام حسينم (ع)

او آمد تا رسم برادري و جوانمردي را قانون جهان كند

او آمد تا علي مرتضي (ع) بر وجودش فخر كند

او آمد تا با رشادتش ام البنين (ع) در پيشگاه بي بي زهرا ي مرضيه (س) رو سپيد گردد.

عباس بن على«ع»

فرزند امير المؤمنين،برادر سيد الشهدا،فرمانده و پرچمدار سپاه امام حسين«ع»در روز=عاشورا .عباس در لغت،به معناى شير بيشه،شيرى كه شيران از او بگريزند است.⁽¹⁾مادرش«فاطمه كلابيه»بود كه بعدها با كنيه«ام البنين»شهرت يافت.على«ع»پس ازشهادت فاطمه زهرا با ام البنين ازدواج كرد.عباس،ثمره اين ازدواج بود.ولادتش را در⁽²⁾شعبان سال 26 هجرى در مدينه نوشته‏اند و بزرگترين فرزند ام البنين بود و اين چهارفرزند رشيد،همه در كربلا در ركاب امام حسين«ع»به شهادت رسيدند.وقتى امير المؤمنين شهيد شد،عباس چهارده ساله بود و در كربلا 34 سال داشت.كنيه‏اش «ابو الفضل»و«ابو فاضل»بود و از معروفترين لقبهايش،قمر بنى هاشم،سقاء،صاحب لواء الحسين،علمدار،ابو القربه،عبد صالح،باب الحوايج و...است.

عباس با لبابه،دختر عبيد الله بن عباس(پسر عموى پدرش)ازدواج كرد و از اين ازدواج،دو پسر به نامهاى عبيد الله و فضل يافت.بعضى دو پسر ديگر براى او به نامهاى محمد و قاسم ذكر كرده‏اند.

آن حضرت،قامتى رشيد،چهره‏اى زيبا و شجاعتى كم نظير داشت و به خاطر سيماى جذابش او را«قمر بنى هاشم»مى‏گفتند.در حادثه كربلا،سمت پرچمدارى سپاه حسين«ع»و سقايى خيمه‏هاى اطفال و اهل بيت امام را داشت و در ركاب برادر،غير از تهيه آب،نگهبانى خيمه‏ها و امور مربوط به آسايش و امنيت خاندان حسين«ع»نير بر عهده او بود و تا زنده بود،دودمان امامت،آسايش و امنيت داشتند⁽³⁾.

روز عاشورا،سه برادر ديگر عباس پيش از او به شهادت رسيدند.وقتى علمدار كربلا از امام حسين«ع»اذن ميدان طلبيد حضرت از او خواست كه براى كودكان تشنه و خيمه‏هاى بى‏آب،آب تهيه كند.ابو الفضل«ع»به فرات رفت و مشك آب را پر كرد و در بازگشت به خيمه‏ها با سپاه دشمن كه فرات را در محاصره داشتند درگير شد و دستهايش قطع گرديد و به شهادت رسيد.البته پيش از آن نيز چندين نوبت.همركاب با سيد الشهدا به ميدان رفته و با سپاه يزيد جنگيده بود .عباس،مظهر ايثار و وفادارى و گذشت بود.وقتى وارد فرات شد،با آنكه تشنه بود،اما بخاطر تشنگى برادرش حسين«ع»آب نخورد و خطاب به خويش چنين گفت:

يا نفس من بعد الحسين هونى‏ و بعده لا كنت ان تكونى‏

هذا الحسين وارد المنون‏ و تشربين بارد المعين‏

تالله ما هذا فعال دينى‏

و سوگند ياد كرد كه آب ننوشد.⁽⁴⁾ وقتى دست راستش قطع شد،اين رجز را مى‏خواند :

و الله ان قطعتموا يمينى‏ انى احامى ابدا عن دينى‏

و عن امام صادق اليقين‏ نجل النبى الطاهر الأمين‏

و چون دست چپش قطع شد،چنين گفت:

يا نفس لا تخشى من الكفار و ابشرى برحمة الجبار

مع النبى السيد المختار <