ان الحسین مصباح الهدى و سفینة النجاة

 سلام و درود به بنیانگذار فرهنگ عاشورا که یاد و نام آن حضرت ، دل محبان موالیانش را مالامال از امید و نوید و سینه دشمنان مکتبش را لبریز از ترس و دلهره مى نماید.

سلام و درود بر آن امام شهیدى که در گرماى سوزان روز عاشورا در تنهایى و غربت ، اما با آرامش و وقار و شهامت و اخلاص هر چه تمام ، در قربانگاه عشق پیشانى بر خاک نهاد و با نیایشى شورانگیز و وصف ناپذیر از همه پدیده ها و ما سوى الله برید و آفریدگار خویش پیوست .

سلام و درود ما به حسین که پیامبر رحمت و آنکه خداوند در وصف او فرمود   :لولاک لما خلقت الافلاک درباره او گفت : حسین منى و انا من حسین .

سلام و درود بر آن شخصیت بى نظیرى که به خاطر دفاع از حریم اسلام ، هر آنچه داشت در طبق اخلاص گذاشت و به پیشگاه پروردگارش تقدیم نمود تا مخاطب به خطاب یا ایتها النفس المطمئنه گردید.

مجلس حسین علیه السلام

-مصلاى خدا، یعنى محل صلوات خداوند بر اهل آن مجلس است ،

- مشهد ملائکه مقرب درگاه الهى است ،

- محل نیل به دعاى پیامبر، على ، زهرا و مجتبى علیهم السلام است ،

- مورد عنایت امام حسین علیه السلام است و به آن نظر دارند،

- محلى است که حسین علیه السلام اهل آن مجلس را مخاطب قرار داده و با آنان سخن   مى گوید،

- مورد عنایت و علاقه امام صادق علیه السلام است

 - عرفه است ،

- مشعرالحرام است

- حطیم است ،

- محل طواف خانه خداست ،

- قبة الحسین است ،

- خاموش کننده شعله هاى فروزان آتش است ،

- آبى است در بهشت به نام آب حیوان ،

و سرانجام مجلس حسین علیه السلام از مجالسى است که اولین آن قبل از خلق عالم وآخر آن محشر است .

و چون در این معانى تاءمل و تعمق نمایى چگونه مى توان تصور کرد که از این مجالس و مشاهد - با وجود این حالات و عبادات و فراهم بودن صفات - دست خالى و ناامید بیرون مى آیى ؛ و هر چند موانعى بر سر راه تاءثیرات وجود داشته باشد، اما اندکى از پائین ترین مراتب یکى از تاءثیرات ، براى تو کافى است

همه موجودات بر حسین گریانند

اگر همه موجودات بر حسین علیه السلام گریانند، جاى شگفتى نیست و اگر مى گوییم هر مخلوقى بر او اشک مى ریزد، مبالغه یا گزافه گویى نکرده ایم ، چنانچه از باب تمثیل و استعاره هم نمى باشد؛ حتى زبان حال و یا فرض ‍ دیگرى هم در کار نیست ، بلکه هم موجودات از جمله پیامبر، فرشته ، ملک ، جن و انس ، شیطان ، بهشت و جهنم ، درخت و گیاه و حیوان ، خورشید و ماه ، همه جهان ها، ماه ها و آسمان ها، زمین ها و ساکنان آنها هم ، همه براى او گریه مى کنند، و گریه هر موجودى بر حسب آن مورد، گریه حقیقى است و منظور از گریه ، گریه هر چیزى بعد از شهادت آن حضرت نمى باشد، بلکه مقصود گریه موجودات قبل از قتل امام علیه السلام نیز است . همان طور که در زیارت منقول از حضرت حجت (عج ) در ماه شعبان آمده است که آسمان و هر که در آن است و زمین و هر چه در روى آن است ، به حال آن حضرت گریانند.

قاتلان آن حضرت هم خارج از گریه کنندگان بر ایشان نیستند؛ زیرا آنها نیز به وجود عام و ماهیت شان دچار انکسار مى شوند و به حقایق و فطرتشان بر حسین علیه السلام گریانند، ولى به مقتضاى صفات افعالى اختیارى ، در آتش جاودانند. و گریه نمى کنند مگر وقتى که از اعمال خود غافل باشند که در این حال گریه ظاهرى و اختیارى دارند، مانند کسى که خدا را از روى ستم و طغیان انکار مى کنند، اما جان و روح شان به خدا یقین دارد.  

التماس دعا