زهرا زهراست ، چرا که نجابتی ست  غریب . نامش سروش عالم وحی است و سرود و ثنای فرشتگان سحر. تندیس جاودانی حسنین است و شاهکار خداوند ، ایه ای است و ائینه ای که شاهراهای نور از آغوشش می گذرد.
زهرا تکلمی ست روشن  به بازگوئی صحیفه حیدر،‏زهرا ست که سکوتش گوش صد فریاد را می دراند و در سیاه ترین لحظه های خاموشی که جای شقایق را  گل خرزه می گیرد. ، زایش تردید را با تبر یقین عقیم می کند . زهرا نسیمی ست تسکین دهنده  التهاب دل گداخته ی  علی (ع). نسیمی که از اوست  امواج دریا .
زهراست که خداوند نامش را به  مسند قداست نشاند و کوثرش نامید و زمین سجاده گسترده نیاش او ، در شبی که عبور را از کوچه های مدینه دزدیده بودند و سکون در همه چیز فریاد می کشید .چون هاله ای ازنور ،‏چنان مخفی اش کرد که دشمن ابتر از شرم در خم کوچک آب شد.
بانوی رجا! بی جهت نیست که نامت با ناگهان  گریه رقم  می خورد ، و یادت باران اشک را در چشمان مضطرب می رویاند. تو  مد عظیم درد حیدر را جزر بودی و نامت تکیه گاه تنهائی علی (ع) بود. تو نخستین میعاد اشک و نماز را با عبور غریبانه ات در جاده حادثه ، بال در بال ملائک  به تصویر کشیدی ، که  بیاموزی سوختن باختن نیست ، توانستن است.  تو عشق محض را به رخ فرشتگان کشیدی ، و بعد ازتو ، فرزندانت وارثان عشق پاک تو  و شهادت تواند ، که قیام کاخ یزید ، بازتاب آموخته های زینب (س) توست ، از بیت الاحزان و  از مسجد مدینه تا دشت کربلا و شام.
ازتو می آموزیم ای زهرای زندگی ! ای اسوه عفاف ! از تو می اموزیم  حیا و حجاب را در جامعه ، متانت و ادب را در گفتار ،‏سادگی و دور از تجملات را در زندگی ، تن پوش قناعت را در معاش ، حسین پروری و زینب آموزی را در تربیت !
ای زهرای نجابت !
ازتو درس می گیریم ، تعالی روح و جان را در سایه عبادت ، شکوه زندگی را در صفا و صداقت  ، و استقامت و نستوهی را در دفاع از امامت .

ازتو می آموزیم سرنهادن بر سجاده عبودیت را ، دست نیاز گشودن به آستان خدای بی نیاز را ، زمزمه راز و نیاز را ، شیرینی کام جان با تلاوت قرآن را ، یتیم نوازی و احسان و دستگیری از بینوا  را ، تلاش روزانه و نجوای شبانه را ، معرفت آموزی و پارسائی را ، چگونه بودن را ، و چگونه ریستن را .. .
ای بتول بیداری و بزرگواری !سخنانت در زیبائی و عمق به وحی می ماند ، رفتارت  آئینه خلق و خوی رسول الله ، قلب مهربانت پناهگاه  حسنین و زینبین  و تکیه گاه شیر خدا بود . وجودت یادر آور محمد(ص) بود ،‏سجودت فرشتگان وقدسیان را به تسبیح و تقدیس وامی داشت ، رضایتت رضای خدا و رسول بود و خشم عضبت ، خشم پرودرگار . دانای رازها بودی و عالمه غیر معلمه !
ای چشمه سار حکمت  ، دریای بیکران خصال نکوی تو از دانش و وفا و حیا موج میزند ! در چهره ات حیای محمد (ص) نهفته است ، در گفته ات ، کلام پدر جلوه گر  است ، ای مادر پدر ! 
ای فاطمه ! عشق را هم زتو باید آموخت ، ومناجات و عبودیت را ، و صمیمیت را ، و خدا راهم   باید از کلام تو شناخت ،‏خانه ازنام تو عرفان دارد ، و شب از یاد تو عطرآگین است .
و من امروز برشاخسار دعا ، دامن عرش را گرفته ام ، به استحابت نیایش ، که یارب ! به آبروی زخم و کبودی ،‏اجابتم کن ، که من در پیچ و خم این کوچه های پر از عطر یاس ، هستی خود را گم کرده ام ، بی هیچ نشانی از گمشده خویش .
بار ب به حرمت  اشگ یاس پهلو شکسته ات  !  تمام ثانیه هایم را به رنگ ایمان کن ، و در هر لحظه ام حضور مبارکش را جاری کن.

انتهای کلام انتهای من است ، تو انتها نداری فاطمه جان .