مدینه از برکت نفس او سبز می شد
و آفتاب صداقت از منزلگاه اندیشه اش برمی تابیدد.

با کلامش حق را بالنده می کرد
و با قیامش در نیمه شب های تاریک و با کوله باری از هدیه،
مستمندان و بینوایان را دلشاد می ساخت.

بیل در دست می گرفت و به تلاش معاش می ایستاد
و عشق به زندگانی والا و پر معنا را
در جان ها زنده نگاه می داشت.


کوهی از وقار بود، دریایی از علوم،
اقیانوسی از حکمت و فضیلت،
گستره ای از رحمت و عبادت.
که لحظه لحظه حیاتش از یاد
و نام خدا، سبز و سرشار بود.



چهره ای دوست داشتنی، رفتاری سنجیده و متین،
سینه ای انبوه ازیقین و تلاشی گسترده درراه دین داشت.



آری! نخل وجود والای آن پیشوای،
چنان ثمر داد که مذهب ما را با نام خویشتن مزیّن کرد.
شهادتش تسلیت باد