غروب غریبت
در لابه‏ لای دقیه‏ های خاکی بقیع قد می ‏کشد.

مدینه، با التهاب به مدار پرواز کبوتران دست می‏برد تا مردم
آیه‏ های زخمی نشناختنت را به دوش بکشند و عذر نیاورند.

زمین، آبستن اشک می‏شود. خورشید، قد خم می‏کند و دست‏های ملتمس
عرشیان، همگام با فرشیان، شعر بی‏قراری را در آغوش می‏کشند.

داغ در گلوی شیعیان منتشر می‏شود تا بلوغ ابری بقیع را نظاره کنند.
نبض تاریخ به هم خورده است نبض تاریخ، به هم خورده است.

دشمنان، با زهرشان، قلب تو را نشانه رفته‏ اند تا
حوصله خدا را سر ببرند.

با این بدبختی عمیقی که فراهم کرده ‏اند، نه تنها به ساحت سبزت
راه نیافته‏ اند، که آتش جهنم خودشان را شعله‏ ورتر ساخته ‏اند.

اینان، سپاهیان شیطانند که از دهلیزهای پرپیچ و خم جهالت
و نکبت سردرآورده ‏اند.

اینان می‏خواهند آینه امامت را بشکنند؛
ولی دیری نخواهد پایید که مذلت و سرافکندگی خویش
را در قامت «وجوه یومئذ خاشعة» تجربه خواهند کرد.