شب ندارد سر ِ خواب
شاخ ِ مايوس ِ يکي پيچک ِ خشک
پنجه بر شيشه ي در مي سايد .
من ندارم سر ِ يأس
زير ِ بي حوصله گي هاي ِ شبي ، از دورا دور
ضرب ِ آهسته ي پاهاي ِ کسي مي آيد.
(احمد شاملو)

گر يار چنين سرکش و عيار نبودي
کار ِ من ِ بيچاره ، چنين زار نبودي
گر عشق ِ بتان خنجر ِ هجران نکشيدي
در روي ِ زمين، خوشتر از اين کار نبودي
گر يار گذر بر سر ِ بازار نکردي
هنگامه ي ما بر سر ِ بازار نبودي
(عطار نيشابوري)

چون زلف ِ توام جانا، در عين ِ پريشاني
چون باد ِ سحر گاهم ، در بي سر و ساماني
من خاکم و من گردم ، من اشکم و من دردم
تو مهري و تو نوري ، تو عشقي و تو جاني
خواهم که ترا در بر ، بنشانم و بنشينم
تا آتش ِ جانم را بنشيني و بنشاني
اي شاهد ِ افلاکي، در مستي و در پاکي
من چشم ِ ترا مانم ، تو اشک ِ مرا ماني
در سينه ي سوزانم ، مستوري و مهجوري
در ديده ي بيدارم ،پيدايي و پنهاني
من زمزمه ي عودم ، تو زمزمه پردازي
من سلسله ي موجم ، تو سلسله جنباني
از آتش ِ سودايت ، دارم من و دارد دل
داغي که نمي بيني ، دردي که نمي داني
دل با من و جان بي تو ،نسپاري و بسپارم
کام از تو و تاب از من ، نستانم و بستاني
(رهي معيري)

مي دانم که مي آيي
مانند ِ گلي سرخ
در بهار
و امتحانم را
زمستان در پيش دارم.
باور کن
به خاطر تو
ايستاده ام
فقط بخاطر ِ تو !
(بهنام نو شيرواني)

تو مهري
تو ماهي
تو خوبي
تو پاکي
تو چون زاله ي صبحگاه بهاري
تو برگي
تو باري
قرار ِ دل ِ بي قراري
تو ريزنده برشط شوري و شوقي
تو چون آبشاري
نسيم ِ خوش صبحگاهي
تو نوري
تو شعري
تو شوري
تو زرفاي ي دريايِ وجد و سروري
تو روحي
تو جاني
تو يادآور ِ پاکي ِ کودکاني
تو بوي ي خوش ي بوستاني
تو شوق ِ نويدي
تو گلهاي سرخ و سفيدي
تو مهتاب ي رويايي ، تابناکي
تو خورشيد ِ خاکي
تو موجي
نسيمي
نسيمي که از توست امواج ِ دريا
تو موجي
-که از سر چنجه هاي نسيمش نوازد
تو وجدي
تو شوري
تو حالي
تو شعر ِزخوش ِ حافظي
تو گل هاي ِ باغي
تو مدهوش و مستي
تو هستي
تو اي ، مايه ي شوق ِ من
شادي ِ من
(حميد مصدق)

وقتي بياد تو
کوچه را مي پيمايم
کوچه از صداي ِ قلبم،
مي لرزد .
تو با همه خوبي هايت
کوچه را ، با اشک ِ شوق
مي شويي،
تا گامهاي ِ خسته ي من
صداي ِ تو را
دنبال کنند .
کوچه با نگاه من
و اشک هاي تو
پاک مي شود .
(تيمور زمانيان)

سالها پيش ، دلم به نگاهي گره خورد
چشم ِ مستي ، دل ِ بيتاب ِ مرا با خود برد
سپري مي شد ، عمرم همه در بيخبري
طرب از خانه ي دل ،باد صبا گونه گذشت
دل نه آرام به کاشانه گرفت و نه به دشت
شهد و شيريني و شادي همه افسانه شدند
گل و گلگشت و تماشا همه بيگانه شدند
دلِ ديوانه کسي را نپذيرفت جز او
راز ِ خود را به کسي باز نمي گفت جز او
گر چه دنيا همه غم بود ، غمم را مي خورد
خستگي از تن و جانم ، به نگاهي مي برد
اگر آزرده دلي را ، دلِ غمخواري هست
بار سنگين کند آسان ، که مددکاري هست
گاهگاهي دل اگر حسرت ِ ديدار کشيد
سخني نرم گه از لعل شکر بار شنيد
غم ِ سنگين ، غم ِ فرديست که تنها ماندست
جان ِ او مرده و تن در سر ِ دنيا ماندست
جان اگر مرد ، تن ِ خسته بجز رنج نبرد
ساقه شايسته ي گلدان نبود ، گل چو فسرد
گل ِ پزمرده شدم چون تو رهايم کردي
ريشه در مهر ي توام بود جدايم کردي
چون گل ِ قاصدک آواره شدم در کف ِ باد
هر پرم ، واي ز بيدادبه سويي افتاد
(دکتر محمد جواد ضيغمي )

دلبرا ، با دل ِ ديوانه چه تدبير کنم ؟
مگرش آرم و در زلف ِ تو زنجير کنم.
همه شب تا به سحر ،با دل ِ آشفته ي خويش
مو بمو قصه ِ آن زلف ِ گره گير کنم
محو چون صورت ِ تصوير شوم سر تا پا ي
روي ِ زيباي تو در ديده چو تصوير کنم
اي خوش آن تير که آيد زکمان ِ تو ، و من
جان ِ خود را هدف ِ ناوک ِ آن تير کنم
قصه هاي ِ شب ِ هجران ِ تو را ، روز ِ وصال
کو زباني که يکا يک همه تقرير کنم
زاهد از کفر ِ بتان ، گر چه کند تکفيرم
نا مسلمانم اگر گوش بتکفير کنم
(فرصت شيرازي)

به چشم تو سوگند مي خورم هر دم
تو دوست داري ام و من فقط غزل دارم
ولي قرار ِ هر دوتامان اين بوده
که تا ابد تو بماني و من ، ولي با هم
براي اين همه خوبي که کرده اي ، اي خوب
از آسمان ِ دلم ، عشق مي چکد ، نم نم
(رضا گشتاسب )

با ياد ِ تو ، جان کندن ِ من ، با تن ِ تبدار قشنگ است
بر شانه ام آن لحظه که غم مي شود آوار قشنگ است
يخ بسته از اندوه ِ تو ، دست و دل ِ اين خسته ، و گرنه
بر حال ِ دل ِ بي کس ِ من ، گريه ي اين نار قشنگ است
حالا که رد ِ پاي تو در وادي ِ بيداري ِ من نيست
خو کردن ِ با خواب ، چو ديوانه ، به ناچار قشنگ است
آن لحظه که فرياد ِ نگاه ِ تو پر از شور و تمناست
بر سرخي ِ لبهاي ِ تظاهر گرت ، انکار قشنگ است
کفر است اگر بشکنم از بهر ِ لبت ، روزه ي خود را
با قند ِ لبان ِ تو اگر وا کنم افطار قشنگ است
در آتش ِ هجران ِ تو جان دادن ِ اين مرد چه زيباست
مثل ِ جسد ِ بي کس ِ منصور، که بر دار قشنگ است
(محمد جعفر غلامي )

دلم مثل ِ غزلهايم ، هميشه نا هماهنگ است
گهي رنگين کان است و گهي بي روح و بي رنگ است
گهي با يک تلنگر ، مثل شيشه بشکند ساده
و گاهي سخت مي گردد ، که سيماني تر از سنگ است
به وقت ِ غصه و غم ، بي تعارف آيد او سويم
ولي صحبت ز شادي گر شود ، يک پاي او لنگ است
ولي عيبي ندارد ، شاعري هم عالمي دارد
چو دشمن دائما با وازه هايش سخت در جنگ است
(زهرا راه گل )

تيري ز کمانخانه ي ابرو، چو رها کرد
بر سينه ي مجروحِ من ِ دلشده ، جا کرد
در باغ ، نقاب از رخ ِ چون گل چو بر افکند
گل بر تن ِ خود پيرهن از رشک ، قبا کرد
مي خواست کند غنچه ي نشکفته دهن باز
وصف از دهن ِ تنگ تو کرديم ، حيا کرد
بگشود دو صد عقده ، نسيم از دل ِ تنگم
يک عقده از آن زلف ِ گره گير چو وا کرد
تو غيرت آهوي ِ ختن ،لعبت ِ چيني
آن کس که نظر باز گرفت از تو ، خطا کرد
درد ِ دل ِ ما را نشد از گريه دوايي
لعلت بشکر خنده اي آن درد دوا کرد
(فرصت شيرازي)

باز کن پنجره را !
تو اگر باز کني پنجره را ،
من نشان خواهم داد ،
به تو زيبايي را .
بگذر از زيور و آراستگي
من تو را با خود تا خانه ي خود خواهم برد
که در آن شوکت پيراستگي
چه صفايي دارد
آري از سادگيش،
چون تراويدن ِ مهتاب به شب ،
مهر از آن مي بارد
(حميد مصدق )

نر گس ِ مست ِ تو در ميکده زندانم کرد
چه ستم ها که ز هجران ي تو بر جانم کرد
شب و سجاده و پيمانه ومستان همه جمع
خوش نسيم ِ سر زلف ي تو پريشانم کرد
مرهمي نيست که بر اين دل ِ بيمار نهم
نوش داروي ي غم ي وصل ِ تو درمانم کرد
(فرزاد صفدري )

آن روز با تو بودم
امروز بي توام
آنروز که با تو بودم
-بي تو بودم
امروز که بي توام
-با توام
(حميد مصدق )