زهر خجسته زماني كه يار باز آيد

به كام غم زدگان غم گسار باز آيد

در انتظار خدنگس همي تپد دل صيد

خيال آن كه به رسم شكار باز آيد

قيم بر سر راهش نشسته ام چون گرد

بدان هوس كه بدين رهگذار باز آيد

ب پيش خيل خيالش كشيدم ابلق جشم

بدان اميد كه آن شهسوار باز آيد

چه جورها كه كشيدند بلبلان از دي

به بوي آن كه دگر نوبهار باز آيد

ز نقش بند قضا هست اميد آن حافظ

كه هم چو سرور به دستم نگار باز آيد

شب که از کوچه ي باران زده ات باز گذشتم
چشم بر پنجره بستم ، که پيام ِ غزلم باز ستانم
به کلامي ، به سلامي ، که از آن عشق تراود به نگاهم
و گل افشان شود از پنجره راهم .
شب ِ ديگر گه غزلخوان ز ره باغ گذشتم
زير آويز همان بيد که مجنون شده ، در باغ نشستم
همه آواز ِ دل ِ خويش ، به تنگاي ِ لب و حنجره بستم
به اميدي که شود قاب ِ همان پنجره ، گلريز ِ غزلواره ي عشقم.
شب ِ دوشين ، شب ِ تکرار
که با سايه از آن کوچه گذشتم
نام ِ زيباي ِ تو را ، باز به ديوار ِ همان کوچه نوشتم
تا که بر نام ِ تو افتد همه شب سايه ي مستم .
باز تکرار ِ شبي ، نبض ِ گل ِ خواب گرفتم
و خيال ِ تو به خال ِ لب ِ سيبي ، به لب ِ رود سپردم
پي ِ آن سيب شدم ، همسفر ِ رود دويدم
شانه بر گيسوي ي مهتاب زدم ، خواب ِ تو ديدم
سيب ِ افتاده ز شاخه که نشان ِ من و تو بود به ميعاد گه ِ باغ
روان بر گذر رود شد ، از نيمه ره ِ باغ، گذر کرد
و درختان ، همه راز ِ من وتو زمزمه کردند .
در پرندوش که از کوچه ي همسايه گذشتم
خبر ِ آ مدنت را
ز ِ ميان ِ قفس ِ پنجره آويز ِ قناري بشنيدم
و يکا يک ، همه گلبرگ و همه برگ
به گلگويه ي آيد و نيايد، به گذار ِ گذر ِ رود سپردم
فال ِ گلبرگ گرفتم ، به اميدي که بيايي .
باز تکرار ِ شبي سرد
که فانوس به گلشاخه ي نارنج بياويخته بودم
سينه ريزي ز گل ِ يخ ساخته بودم ، چشم بر پنجره بودم
و هماواز ِ آن زنجره ي شاخه ي نارنج
تو را باز از آن پنجره خواندم
نشنيدي ، نشنيدي.....
ديده ام را به رواق ِ کدر ِ پنجره ات دوخته بودم
تو نبودي ، تو نبودي.........
برف ها از تَف ِ آهم
همه چون اشک ، ز هر شاخه ي نارنج چکيدند
تو نديدي ، تو نديدي.......
تا حضور ِ دل ِ آتش زده ام باز بداني .
روي ِ برگ ِ گل ِ صد برگ نوشتم ، شب ِ دوشين
دوست دارم ، گل ِ پيراهن ِ گلدار ِ تو باشم
تا که تو ، دامن ِ گل داشته باشي
و گل آواز ِ من از زمزمه ي عشق بخواني !
دوست دارم که ببويم گل ِ گلبرگ ِ تو شيرين
باز هم تشنه و شيرين و عسل ساز شوم
در گل ِ گلدان ِ نگا هت !
دوست دارم گل ِ پيراهن ِ گلدار ِ تو ريزم ،
به کف ِ باغچه ي کوچک ِ خانه ، تا که گلها
همه عطر ِ تن ِ گلبوي ِ تو گيرند ، عزيزم !
آه....اي گمشده در پنجره ها !
فصل ِ گل ِ ناز گذشته
شامگاهي چو ستاره بنشين بر گذر ِ شب
کوچه گلريز به گلشاخه ي ياس است و اقاقي
کاجها هم ، ز ِ دو سوي ِ تو ، به صف مانده اند امشب
باز کن پنجره را ، پاي به پهناي ِ دلم نه
تا که آرام بگيرد ، دل ِ من از نفس ِ تو
شب به اندازه ِ يک پنجره ، در ديده ي من جاي گرفته
تو به اندازه ي يک پنجره بنشين به نگاهم
باز کن پنجره را ، تا که تو را باز ببينم !
واي ِ من ....باز نشد پنجره از هم !
واي ِ من ....باز نشد پنجره از هم ! (منوچهر جراح زاده)

بي تو مهتاب شبي باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم،خيره به دنبال تو گشتم
شوق ديدار ِ تو لبريز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق ديوانه که بودم
در نهان خانه ي جانم گل ياد تو درخشيد
باغ ِ صد خاطره خنديد ِ عطر صد خا طره پيچيد
يادم آيد که شبي با هم از آن کوچه گذشتيم
پر گشوديم و در آن خلوت ِ دلخواسته گشتيم
ساعتي بر لب آن جوي نشستيم
تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت
من همه محو تماشاي نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ي ماه فرو ريخته در اب
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
يادم آيد تو به من گفتي :از اين عشق حذر کن
لحظه اي چتد بر اين آب نظر کن
آب آيينه ي عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهي نگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا فراموش مني چندي از ايت شهر سفر کن
با تو گفتم :حذر از عشق ندانم
سفر از پيش ِ تو هرگز نتوانم ،نتوانم
روز اول که دل من به تمناي تو پر زد
چو کبوتر لب ِ بام تو نشستم
تو به من سنگ زدي ،من نرميدم ، نگسستم
بارز گفتم که تو صيادي و من آهوي دشتم
تا به دام تو در افتم ،همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پيش ِ تو هرگز نتوانم ،نتوانم
اشکي از شاخه فرو ريخت
مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت
اشک در چشم تو لرزيد
ماه بر عشق ِ تو خنديد
يادم آيد که دگر از تو جوابي نشنيدم
پاد در دامن اندوه کشيدم ، نگسستم ،نرميدم
رفت در ظلمت شب ان شب و شبهاي دگر هم
نکني ديگر از آن کوچه گذر هم
بي تو اما به چه حالي من از آن کوچه گذشتن . (فريدون مشيري)

سلام آسموني

مرسي از اينكه به من سر زدي و منو مورد لطف قرار دادي

هميشه پيروز و موفق باشي و وبلاگت هم برقرار

پس از من شاعري آيد

که اشکي را که من در چشم رنج افروختم خواهد سترد.

پس از من شاعري آيد

که قدر ناله هايي را که گستردم نمي داند

گلوي نغمه هاي درد را

خواهد فشرد.

پس از من شاعري آيد....؟؟؟