شب که از کوچه ي باران زده ات باز گذشتم
چشم بر پنجره بستم ، که پيام ِ غزلم باز ستانم
به کلامي ، به سلامي ، که از آن عشق تراود به نگاهم
و گل افشان شود از پنجره راهم .
شب ِ ديگر گه غزلخوان ز ره باغ گذشتم
زير آويز همان بيد که مجنون شده ، در باغ نشستم
همه آواز ِ دل ِ خويش ، به تنگاي ِ لب و حنجره بستم
به اميدي که شود قاب ِ همان پنجره ، گلريز ِ غزلواره ي عشقم.
شب ِ دوشين ، شب ِ تکرار
که با سايه از آن کوچه گذشتم
نام ِ زيباي ِ تو را ، باز به ديوار ِ همان کوچه نوشتم
تا که بر نام ِ تو افتد همه شب سايه ي مستم .
باز تکرار ِ شبي ، نبض ِ گل ِ خواب گرفتم
و خيال ِ تو به خال ِ لب ِ سيبي ، به لب ِ رود سپردم
پي ِ آن سيب شدم ، همسفر ِ رود دويدم
شانه بر گيسوي ي مهتاب زدم ، خواب ِ تو ديدم
سيب ِ افتاده ز شاخه که نشان ِ من و تو بود به ميعاد گه ِ باغ
روان بر گذر رود شد ، از نيمه ره ِ باغ، گذر کرد
و درختان ، همه راز ِ من وتو زمزمه کردند .
در پرندوش که از کوچه ي همسايه گذشتم
خبر ِ آ مدنت را
ز ِ ميان ِ قفس ِ پنجره آويز ِ قناري بشنيدم
و يکا يک ، همه گلبرگ و همه برگ
به گلگويه ي آيد و نيايد، به گذار ِ گذر ِ رود سپردم
فال ِ گلبرگ گرفتم ، به اميدي که بيايي .
باز تکرار ِ شبي سرد
که فانوس به گلشاخه ي نارنج بياويخته بودم
سينه ريزي ز گل ِ يخ ساخته بودم ، چشم بر پنجره بودم
و هماواز ِ آن زنجره ي شاخه ي نارنج
تو را باز از آن پنجره خواندم
نشنيدي ، نشنيدي.....
ديده ام را به رواق ِ کدر ِ پنجره ات دوخته بودم
تو نبودي ، تو نبودي.........
برف ها از تَف ِ آهم
همه چون اشک ، ز هر شاخه ي نارنج چکيدند
تو نديدي ، تو نديدي.......
تا حضور ِ دل ِ آتش زده ام باز بداني .
روي ِ برگ ِ گل ِ صد برگ نوشتم ، شب ِ دوشين
دوست دارم ، گل ِ پيراهن ِ گلدار ِ تو باشم
تا که تو ، دامن ِ گل داشته باشي
و گل آواز ِ من از زمزمه ي عشق بخواني !
دوست دارم که ببويم گل ِ گلبرگ ِ تو شيرين
باز هم تشنه و شيرين و عسل ساز شوم
در گل ِ گلدان ِ نگا هت !
دوست دارم گل ِ پيراهن ِ گلدار ِ تو ريزم ،
به کف ِ باغچه ي کوچک ِ خانه ، تا که گلها
همه عطر ِ تن ِ گلبوي ِ تو گيرند ، عزيزم !
آه....اي گمشده در پنجره ها !
فصل ِ گل ِ ناز گذشته
شامگاهي چو ستاره بنشين بر گذر ِ شب
کوچه گلريز به گلشاخه ي ياس است و اقاقي
کاجها هم ، ز ِ دو سوي ِ تو ، به صف مانده اند امشب
باز کن پنجره را ، پاي به پهناي ِ دلم نه
تا که آرام بگيرد ، دل ِ من از نفس ِ تو
شب به اندازه ِ يک پنجره ، در ديده ي من جاي گرفته
تو به اندازه ي يک پنجره بنشين به نگاهم
باز کن پنجره را ، تا که تو را باز ببينم !
واي ِ من ....باز نشد پنجره از هم !
واي ِ من ....باز نشد پنجره از هم ! (منوچهر جراح زاده)