خواهم که شبي مهتابي

ترا بر گستره ماه بنشانم

و واژه هاي لبخندت را براي خدا هجي کنم

از پاکي عشق عريانت براي ستاره ها قصه بگويم

چشمانت شکوفه بنفشه سان بهار

و طلوع خورشيد از پشت انگشتان تو بر ميايد

در نصف النهار زمين ايستاده ام

در من چشمه اي ميجوشد ...خروشان و زلال

که رودخانه ها را سر شار ميکند

بهار من دير کرده است

تو فصل سبز بهارم باش

جاري در رود . بسوي دريا . تا بي نهايت

بگذار به شکوفه بنفشه سان چشمانت عادت کنم

زيرا فصل چشمان تو

زيبا ترين ....سبز ترين....بکرترين بهار است

اپرول ???? .ركسانا...

زمين عاشقانه از درد سخن گفت،

انگار با درد در فاصله اي از زمان،

شايد سکوتي از هزار هزار لحظه فرياد،

گره مي خورد که چونين کوهها برخاستند،

آب در آيينه هستي

از آسمان غزلي تازه سرود و ابرها نوشتند

درد را با خامه نيلي در قهقراي دلشان،

با باد رفتند و يکروز گريستند،

سايه اي ماندند، تا حايلي باشند نور را، که بگويند از او...

بازم ممنونم كه هنوز منو فراموش نكردي .......

خانمي ميدوني صفحه كامنتات حسابي وزين شده؟؟

باز با تو ميگفتم ..باز با تو از نهانخانه دل ..از سير شدن عشق نگو..از سير شدن ناز ابرو نگو ..من همه دارو ندارمو ميدم فقط بخاطر ديدن يک لحظه ديدنش ..اونوقته که عزرائيل حريف من ميشه ...وگر نه... جونمو به اون نميدم ...جونم مال ليلي ست ..دارو ندارم مال ليلي ست .. همه زندگي من ليلي ست ...ديگه عشقم تو دلم رنگ ديگه اي گرفته ..حالا عاشقتر شدم .کمي انگاري عاقلتر شدم...همينم ..همين عاشق و خسته و ديوانه ..تو سر ناز بامن باش ... چرا که تا ابد موندني هستم برات..براي ناز تو ..براي چشمان تو ..براي ديدن تو ..تمام لحظه ها را ميشمارم ...///...

و دلتنگي هايم مرا ميکاود ..با من دشمن شده است . ..من از عشق ليلا ...مجنون خودم را هم گم کرده ام ..مجنون دلم را ..مجنون شيفته گي هايم را هم گم کرده ام ..اينجا غريبم ..بايد راهي ديارم شوم ليلا منتظر من است ..ليلا ميدانم بيطاقت است ..گرچه بروي خود نمي اورد ...او عاشق ..من عاشق ...باهم عاشق ..خيالي نيست ..من پر از بهار مي شوم ...

سلام خواهر مهربونم

سال نوتون مبارك..........

اين هم شماره 200

نرگس جونم . ميشه بگي با اينهمه غصه كه توي دلت داري چطوري هست كه مهربونترين و بي نظير تريم بنده خدايي؟

دوستت دارم ها

را به زنجير بكش و

بر گردن خود بياويز

كه برازنده چون تو مهربان من است

و امشب نمي دانم چرا ؟ از هر شبي خالي ترم ...؟
ولي ميدانم لحظه هايي هست ..

همچون پوست ترکاندن بذري در خاک ...

زندگي از چنين لحظه هايي مي رويد.

و من دوباره خواهم رويد ...

سبز خواهم شد ...

و در گلدان نگاهت گلهاي نرگسي خواهم روياند ...!

و تو با اشک چشمانت که گويي باراني است

از شوق سيرابم خواهي کرد ...!
من به اين اميد هميشه زنده ام ...!

و بازهم به انتظار چهار فصلي که بيايند و بگذرند و تو بيايي ...! اين بار را ديگر به کوچ نيانديش .....

به خاک قسم اگر باز بروي ...

اين بار خواهم مرد ...!

من به اميد هميشه ماندنت زنده ام .
شب ها صداي باد مي آيد ...!

صبح ها صداي ريزش باران ...

در چشم من صداي خش خش خورشيد

و سايه گيسويي سياه

که هيچ وقت از ديدگان نم گرفته ام محو نميشوند.