نه به مويه جوي مستي،نه به خنده كوچه باغي

به كـدام سايه گيـرد ، غزل از دلم سراغي
نشد از نسيم رهپــو ، خنكاي سبـزه دلجــو

چه بهار بي دماغي ، چه بساط بي نشاط

چه گذشت بر كبوتر ، مگر از خلاف خنجر

كه شهيد لاله دارد ، به مزار خـود چراغي

ز گل آنچنان كه سرخي نرود به سعي باران

نتـوان به اشگ شستـن ، ز دل شكسته داغي

همه قـيل و قال مستـان ، به رف بلند نسيـان

خم و ساغر و سبو را به كف از عطش اياغي

نفسـي نكــرد تازه ، به هــواي قصه پيــري

نكشيــد رستمي را ســر ميــز چـاي داغـي

به كدام زخمه گيرد ، سر ساز نغمه قمري

كه به غربت غرابان ، نكشد غريـو زاغي

نه زبان شكر تيغم ، نه شكايت از دريغــم

كه مراست دامـن دل ، همه گوشه فـراقي

اگرم به خود گـذارد ، غـم ناگـزيـر شيون

من و ديده بوسي گل ، پس پشت كوچه باغي