حكمت رضوى
مَن حاسَبَ نَفسَه رَبِحَ و مَن غَفَلَ عَنها خَسِرَ
تواى كه ديده فرو بسته اى ز كرده خويش
هميشه زشتى احوال ديگران بينى
حساب نفس بدانديش كن كه سود برى
شوى چو غافل از اعمال خود زيان بينى
مَنِ اعتَبَرَ اَبصَرَ وَ مَن اَبصَرَ فَهِمَ و مَن فَهِمَ علِِمَ
امام راست كلامى كه مرد باتدبير
هزار نكته از آن يك كلام مىخواند
كسى كه عبرت گيرد بسى شود بينا
كسى كه بينا گردد بفهمد و داند
افضَلُ المالِ ما وُقىَ به العِرضُ
توانگر را بگو امروز كن ايثار سيم و زر
كه فردا سيم و زر در اختيار ديگران باشد
بهين مال آن بوَد كان موجب حفظ شرف گردد
اگر در راه ديگر صرف شد، حاصل زيان باشد
المُؤمِنُ اِذا غَضِبَ لَم يُخرِجهُ غَضَبُهُ مِن حَقّ
سخنى بشنو از امام غريب
تا شود علم و دانشت افزون
مرد مؤمن اگر به خشم شود
نرود از طريق حق بيرون
المُؤمِنُ اِذا قَدرَ لَم يَأخُذُ اَكثَرَ مِن حَقّه
نكته اى بشنو ز فرزند رسول
آن كه مردم را امام و پيشواست
گر كه قدرت دست مؤمن اوفتاد
بيشتر از حقّ خود هرگز نخواست