سلام گلم
اطلاعيه مهم و فوري در
http://www.mirlohi1348.net.tf/
شرمنده از اينكه با عجله پيغام ميگذارم
بعدا سر فرصت ميآم
موفق باشيد هميشه سبز و دريايي

زيارت انبيا از فاطمه زهراء سلام الله عليها در بهشت :
آنگاه كه همه انبيا و اولياى خـدا وارد بهشت شـدند، آهنگ ديدار دختر پيامبر خدا مـى كنند. رسـول خدا صلي الله و عليه و آله به فاطمه فرمـود: هرگاه اولياى خـدا در بهشت مستقـر گرديـدنـد، از آدم گـرفته تا سايـر انبيا همه به ديدارت مى شتابند.

نـورانـى شـدن بهشت از نـور فاطمه زهرا عليهاالسلام:

ابـن شهرآشوب مى نويسد: در بسيارى از كتابها، از جمله كشف ثعلبى و فضائل ابـوالسعادات، در معناى ايـن آيه «لايـرون فيها شمسـا و لازمهريـرا» (ونمـى بيننـد در بهشت نه آفتـاب و نه سـرمايـى را.) آورده انـد كه ابـن عبـاس گفت: چنـانكه بهشتيان در بهشت هستنـد، ناگاه نورى مـى بينند كه باغهاى بهشت را نـورانـى كرد.

اهل بهشت اظهار مـى دارند: خـدايا! تـو در كتابـى كه بر پيامبرت فرستادى، فرمـودى: «لايرون فيها شمسا» (بهشتيان در بهشت خورشيدى نخـواهند ديد.) نـدا مـى رسـد: ايـن، نـور آفتاب و ماه نيست، بلكه علـى و فاطمه از چيزى تعجب كرده و خنديدند و از نور آن دو، بهشت روشـن گرديد.

اولين سخن فاطمه در بهشت:

سلمـان فـارسـى از پيـامبـر اسلام صلي الله عليه و آله چنيـن روايت كرده است:
هنگامى كه فاطمه داخل بهشت مـى شـود و آنچه خـداونـد برايـش مهيا كـرده مـى بينـد، ايـن آيه را تلاوت مـى كند:
«بسـم الله الرحمـن الـرحيـم الحمـد لله الذى اذهب عناالحزن ان ربنا لغفـور شكور الذى اءحلنا دارالمقامه مـن فضله لايمسنا فيها نصب و لا يمسنا فيها لغوب» ستـايـش و سپـاس ويژه خـدايـى است كه اندوهمان را زدود.
بـدرستـى كه پروردگار ما آمرزنده و پاداش دهنـده است. پروردگارى كه در سايه بخشـش خود ما را به بهشت و اقامتگاه هميشگى مان فرود آورد. مـا در آن جـا بـا رنج و ملالـى رو به رو نمـى شـويم.

استقبال حوريان بهشتى:

رسـول خدا صلي الله عليه و آله به فاطمه عليها السلام فرمـود: هنگامى كه به در بهشت مى رسـى، دوازده هزار حـوريه، كه تاكنـون به ملاقات كسى نرفته و نخـواهند رفت در حالـى كه مشعل هاى نـورانى به دست دارنـد و بر شترانـى از نـور كه جهازهايشان از طلاى زرد و ياقـوت سـرخ و مهارهايشـان از لولو و مرواريد درخشان است سـوارند، به استقبالت مى شتابند.

پـس وقتى داخل بهشت شدى، بهشتيان به يكديگر ورودت را بشارت خـواهند داد و براى شيعيانت سفره هايى از گـوهر، كه بر پايه هايى از نـور برقرار ساخته اند، آماده مى سازند و در حالـى كه هنـوز ساير مردم گـرفتـار حسـابـرسـى انـد، آنـان از غذاهـاى بهشتـى مـى خـورنـد.

به سوى بهشت:

حضرت فاطمه عليها السلام، پـس از شفاعت از دوستان خود و فرزندانـش و رسيدگى به شكايتـش در دادگاه عدل الهى به فرمان خدا، با جلال و شكـوه خاصى وارد بهشت مى شـود. پيامبـراكرم صلوات الله عليه مـى فرمايـد: روز قيامت دخترم فاطمه در حالـى كه لباسهاى اهـدايـى خـداونـد را كه با آب حيات آميخته شده، پـوشيده، محشور مـى شـود و همه مردم از مشاهده ايـن كـرامت تعجب مـى كننـد.

آنگـاه لبـاسـى از لبـاسهاى بهشت بـر وى پـوشانده مـى شـود. بر هزار حله بهشتـى براى او با خط سبز چنيـن نوشته شده است: دختر پيامبر را به بهترين شكل ممكـن و كامل ترين هيبت و تمامترين كرامت و بيشتريـن بهره وارد بهشت سازيـد. پـس، فـاطمه سلام الله عليها را به فـرمـان پـروردگـار در كمـال عظمت و شكـوه، در حالى كه پيرامونـش هفتاد هزار كنيز قرار گرفته، به بهشت مى برند.

شفاعت دوستان فاطمه از ديگران:

عظمت و مقام حضـرت فاطمه صلوات الله عليها در روز قيامت چنان است كه خـداونـد به خاطـر فاطمه به دوستـان آن حضـرت نيز مقام شفاعت مـى دهـد.

امام باقر عليه السلام به جابر فـرمـود: جابـر! به خـدا سـوگنـد, فاطمه عليها السلام با شفاعت خـود در آن روز شيعيان و دوستـانـش را از ميان اهل محشـر جدا مى سازد. چنانكه كبـوتر دانه خـوب را از دانه بد جدا مى كند.
هنگامى كه شيعيان فاطمه همراه وى به در بهشت مـى رسند، خداوند در دلشان مـى افكند كه به پشت سـر بنگـرند. وقتـى چنيـن كنند، نـدا مـى رسـد: دوستـان مـن! اكنـون كه شفـاعت فـاطمه را در حق شمــا پذيرفتم، نگران چه هستيد؟
آنان عرضه مـى دارنـد: پـروردگارا! ما نيز دوست داريـم در چنيـن روزى مقـام و منزلت مـا بـراى ديگـران آشكـار شود.
ندا مى رسد: دوستانـم! بر گرديد و بنگريد و هر كه به خاطر دوستى فاطمه شما را دوست داشت و نيز هـر كه به خـاطـر محبت فـاطمه به شما غذا، لباس يا آب داده و يا غيبتـى را از شما دور گردانيـده، همراه خود وارد بهشت كنيد.

امام باقـر عليه السلام در روايتـى ديگـر مـى فـرمايـد:

در روز قيامت بـر پيشانى هر فردى، مـومـن يا كافر نـوشته شده است. پـس به يكى از محبـان اهل بيت عليهم السلام كه گنـاهـانـش زيـاد است دستـور داده مى شود به جهنـم برده شود. در آن هنگام، فاطمه عليها السلام ميان دو چشمـش را مى خواند كه نوشته شده است: دوستدار اهل بيت. پـس به خدا عرضه مى دارد: الهى و سيدى! تـو مرا فاطمه ناميدى و دوستان و فرزندانـم را به وسيله مـن از آتش دور ساختى و وعده تو حق است و هرگز وعده ات را زير پا نمى نهى.
ندا مـى رسـد: فاطمه! راست گفتـى، مـن تـو را فاطمه ناميدم و به وسيله تـو، دوستان و پيروانت و دوستان فرزندانت و پيروانشان را از آتـش دور گردانيـدم. وعده مـن حق است و هرگز تخلف نمـى كنـم.
اينكه مـى بينـى دستـور دادم بنده ام را به دوزخ برند، بديـن جهت بـود كه درباره اش شفاعت كنـى و شفاعتت را بپذيـرم تا فـرشتگان، پيامبـران، رسـولان و همه مردم از منزلت و مقامت آگاهـى يابنـد.
حال بنگر، دست هركه بر پيشانى اش «مـومـن» نـوشته شده،