بسم رب الحسين (عليه السلام)

... و به خواست خدا عاشورا در آينه مشيت الهي تجلي کرد و کربلا در ميانه دو نهر جاري سر برآورد , تا بستري باشد براي حماسه اي سترگ که ترسيم گر هندسه اهورايي « هيهات من الذله » تا امتداد هستي است. همان حماسه اي که سالار شهيدش ميراث دار معجزه نوح و ابراهيم و موسي است و اعجاز مسيحائي اش حيات را نه به يک پيکر مرده بلکه به پهنه پوسيده جهان باز آورد , و دم عيسويش ديدگان دنيا زده تاريخ را براي هميشه بينا کرد. همان حماسه اي که سيد قتيلش فرزند رسول کوثر و صداقت است. و اربعين هنگامه اي خواهد بود براي تفسيري سبز از واقعه اي سرخ , و روزنه اي ميان وصل و هجران. همان لحظه اي که کاروان اسارت در گلستان شهادت شعار عزت و فرياد افتخار سر مي دهد . به بند آمدگان قافله غربت در اوج صبري جميل برگلزار پروانه هاي بي پروا همچون شمعي در سوز و گدازند و اشک خون بر خاک لاله گون مي ريزند. محشري از عشق و اندوه بر پا مي شود و دريايي از عاطفه و غم موج مي گيرد.