دختري خوابيده در مهتاب،
چون گل ِ نيلوفري بر آب .
خواب مي بيند .
خواب مي بيند که بيمارست دلدارش .
وين سيه رويا ، شکيب از چشم ِ بيمارش
باز مي چيند .
مي نشيند خسته دل در دامن مهتاب :
چون شکسته بادبان ِ زورقي بر آب .
مي کند انديشه با خود :
از چه کوشيدم به آزارش ؟
وز پشيماني ، سرشکي گرم
مي درخشد در نگاه ِ چشم ِ بيمارش .
روز ِ ديگر ،
باز چون دلداده مي ماند به راه ِ او،
روي مي تابد ز ديدارش .
مي گريزد از نگاه ِ او .
باز مي کوشد به آزارش.........

(هوشنگ ابتهاج (ه . ا . سايه))