شب هاي خيلي زيادي رو به اشک به صبح رسوندم و دل مُردمو به اتفاقات بي هوا زدم تا شايد يادم بره چي بر من گذشته . از صفر شروع کردم و مثل يه ربوت به فردام پا گذاشتم . اولش خيلي مي ترسيدم و احساس ضعف مي کردم . يه خلا تمامي ذهنمو پر کرده بود . از دوباره زمين خوردن وحشت داشتم اما عادت کردم . به قول بابا ، يکي از بهترين خصوصيات انسان وفق پذيرشه . آره عزيزدلم .. زندگي يعني دل بستن و فرداش فراموش کردن .. زندگي يعني يه عادت مسخره ي سلام و يه عادت تلخ خداحافظي .. زندگي يعني مرگ تمام آرزوها .. ولي باز هم ملالي نيست . ما که تا اينجاش اومديم ، بقيه شم سينه سپر مي کنيم و تا انتها مي ريم . فرصت اين نامه هم داره تموم مي شه ، فرصت منم زياد نيست . برام دعا کن . برام دعا کن تا بزرگ شم و التيام زخمامو ببينم . به خدا مي سپارمت . فردات هميشه خوش ..