تو کي بودي اي مسافر که منو در من شکستي
رفتي اما در دل من تو هميشه زنده هستي
تو کي بودي که به يادت بايد آواره بمونم
پا به پاي باد شبگرد برم و از تو بخونم

انتظار ديدن تو منو آروم نمي ذاره
مث بغضي که گلومو بسته اما نمي باره

چه نشستي که چشامو برق تنهايي ربوده
چشمه اي از سحر نداشتم اگه داشتم از تو بوده
چه نشستي که شکستم زير بار غم غربت
خالي از نغمه شوقم ، پرم از قصه محنت

انتظار ديدن تو منو آروم نمي ذاره
مث بغضي که گلومو بسته اما نمي باره

گم شدم تو شهر ظلمت رده پايي تو شبا نيست
با صداي هق هق من کسي اينجا اشنا نيست
اي صداي اسموني پرم از هر چه شنيدن
کاشکي ميشد پر کشيدم به هواي با تو بودن

انتظار ديدن تو منو آروم نمي ذاره
مث بغضي که گلومو بسته اما نمي باره