• وبلاگ : همسفرمهتاب
  • يادداشت : مژده اي دل كه مسيحا نفسي ميآيد
  • نظرات : 12 خصوصي ، 239 عمومي
  • تسبیح دیجیتال

    نام:
    ايميل:
    سايت:
       
    متن پيام :
    حداکثر 2000 حرف
    كد امنيتي:
      
      
     
    + ناهيد 
    شب که از کوچه ي باران زده ات باز گذشتم
    چشم بر پنجره بستم ، که پيام ِ غزلم باز ستانم
    به کلامي ، به سلامي ، که از آن عشق تراود به نگاهم
    و گل افشان شود از پنجره راهم .
    شب ِ ديگر گه غزلخوان ز ره باغ گذشتم
    زير آويز همان بيد که مجنون شده ، در باغ نشستم
    همه آواز ِ دل ِ خويش ، به تنگاي ِ لب و حنجره بستم
    به اميدي که شود قاب ِ همان پنجره ، گلريز ِ غزلواره ي عشقم.
    شب ِ دوشين ، شب ِ تکرار
    که با سايه از آن کوچه گذشتم
    نام ِ زيباي ِ تو را ، باز به ديوار ِ همان کوچه نوشتم
    تا که بر نام ِ تو افتد همه شب سايه ي مستم .
    باز تکرار ِ شبي ، نبض ِ گل ِ خواب گرفتم
    و خيال ِ تو به خال ِ لب ِ سيبي ، به لب ِ رود سپردم
    پي ِ آن سيب شدم ، همسفر ِ رود دويدم
    شانه بر گيسوي ي مهتاب زدم ، خواب ِ تو ديدم
    سيب ِ افتاده ز شاخه که نشان ِ من و تو بود به ميعاد گه ِ باغ
    روان بر گذر رود شد ، از نيمه ره ِ باغ، گذر کرد
    و درختان ، همه راز ِ من وتو زمزمه کردند .
    در پرندوش که از کوچه ي همسايه گذشتم
    خبر ِ آ مدنت را
    ز ِ ميان ِ قفس ِ پنجره آويز ِ قناري بشنيدم
    و يکا يک ، همه گلبرگ و همه برگ
    به گلگويه ي آيد و نيايد، به گذار ِ گذر ِ رود سپردم
    فال ِ گلبرگ گرفتم ، به اميدي که بيايي .
    باز تکرار ِ شبي سرد
    که فانوس به گلشاخه ي نارنج بياويخته بودم
    سينه ريزي ز گل ِ يخ ساخته بودم ، چشم بر پنجره بودم
    و هماواز ِ آن زنجره ي شاخه ي نارنج
    تو را باز از آن پنجره خواندم
    نشنيدي ، نشنيدي.....
    ديده ام را به رواق ِ کدر ِ پنجره ات دوخته بودم
    تو نبودي ، تو نبودي.........
    برف ها از تَف ِ آهم
    همه چون اشک ، ز هر شاخه ي نارنج چکيدند
    تو نديدي ، تو نديدي.......
    تا حضور ِ دل ِ آتش زده ام باز بداني .
    روي ِ برگ ِ گل ِ صد برگ نوشتم ، شب ِ دوشين
    دوست دارم ، گل ِ پيراهن ِ گلدار ِ تو باشم
    تا که تو ، دامن ِ گل داشته باشي
    و گل آواز ِ من از زمزمه ي عشق بخواني !
    دوست دارم که ببويم گل ِ گلبرگ ِ تو شيرين
    باز هم تشنه و شيرين و عسل ساز شوم
    در گل ِ گلدان ِ نگا هت !
    دوست دارم گل ِ پيراهن ِ گلدار ِ تو ريزم ،
    به کف ِ باغچه ي کوچک ِ خانه ، تا که گلها
    همه عطر ِ تن ِ گلبوي ِ تو گيرند ، عزيزم !
    آه....اي گمشده در پنجره ها !
    فصل ِ گل ِ ناز گذشته
    شامگاهي چو ستاره بنشين بر گذر ِ شب
    کوچه گلريز به گلشاخه ي ياس است و اقاقي
    کاجها هم ، ز ِ دو سوي ِ تو ، به صف مانده اند امشب
    باز کن پنجره را ، پاي به پهناي ِ دلم نه
    تا که آرام بگيرد ، دل ِ من از نفس ِ تو
    شب به اندازه ِ يک پنجره ، در ديده ي من جاي گرفته
    تو به اندازه ي يک پنجره بنشين به نگاهم
    باز کن پنجره را ، تا که تو را باز ببينم !
    واي ِ من ....باز نشد پنجره از هم !
    واي ِ من ....باز نشد پنجره از هم ! (منوچهر جراح زاده)