مي رسد روزي ، که فرياد وفا را سر کني
مي رسد روزي ، که احساس ِ مرا باور کني
مي رسد روزي که نادم باشي از رفتار خود
خاطرات مرده ام را مو بمو ار بر کني
مي رسد روزي که تنها ماند از من يادگار
ناهم هايي که ، با درياي ِ اشکت تر کني
مي رسد روزي که تنها در مسير ِ بي کسي
بوته هاي وحشي ِ گل را ز غم پر پر کني
مي رسد روزي که صبرت سر شود در پاي من
آن زمان ، احساس ِ امروز ِ مرا باور کني (سميرا خطيبي )