مي گفت اي آئينه دار پاک هستي

مجموعه شرم و حيا و حق پرستي

زهراي من خيز و علي را ياوري کن

بين من و اين ناسپاسان داوري کن

بي تو علي بايد که راه آه پويد

راز دلش را بعد از اين با چاه گويد

بي تو علي از زندگاني سير گشته

هنگام آه و ناله شبگير گشته

زهراي من دُر سخن آخر نَسُفتي

از ماجراي کوچه و دشمن نگفتي

رفتي چو در نزد پدر از دار دنيا

راز دلت را لااقل برگو به بابا

بر گو که پهلوي تو را مادر شکستند

بر گو درون کوچه ره را بر تو بستند

برگو به سيلي صورتم را سرخ کردند

آنان که با اسلام از کين در نبردند

برگو پدر آورده ام بحرت نشانه

هم جاي ضرب سيلي و هم تازيانه

آن شب مدينه کشتي درياي غم بود

درياي غم از کثرت ظلم و ستم بود

آن شب سپيده با سحر هم درد مي شد

گلبرگ سبز آرزوها زرد مي شد

آن شب شفق بحر شقايق حجله مي بست

غم هاله اي ازخون به روي دجله مي بست

آن شب به جان لاله لادن نوش مي کرد

راز ميان باغبان را گوش مي کرد

آن شب درون خانه ساقي کوثر

غم بودُ ماتم بودُ اسما بودُ حيدر

آن شب گلان باغ هستي جمع بودند

با بلبلي پروانه يک شمع بودند

آن شب برادر با برادر راز مي گفت

خواهر به خواهر راز دل را باز مي گفت

آن شب حسن اشک حسينش پاک مي کرد

چون غنچه اي زينب گريبان چاک مي کرد

آن شب قضا نقش قدر بر باد مي داد

کلثوم را درس شهادت ياد مي داد

آن شب به داغستان زهرا لاله مي سوخت

در سينه سيناي مولا لاله مي سوخت

آن شب علي با همسر خود گفتگو داشت

گويي که با زهراي خود رازي مگو داشت

تصور کن دشمنت، دشمن دين و ايمانت با بي شرمي تمام سيلي بر گونه عزيزترين عزيزانت بزند و تو نتواني کاري کني.

به ذهنت بياور سيلي برخواهرت، برادرت، و يا همسر و فرزندانت بزنند و تو ناچار به سکوت شوي چه حالي پيدا مي کني؟

علي تنهاست. تنهاي تنها. فاطمه رفته و نگاه اندوهبارزينب ، حسين و حسن بدرقه راه پدر؛ فاطمه ميرود و علي مي ماند با خيل دشمنان هميشگي اسلام و علي(ع).

فاطمه ميرود. بانوي والاي عالم رخت از جهان بر ميبندد و علي(ع) را تنها مي گذارد. شايد همان بهتر که فاطمه مي رود و شاهد ظلم بيشتر و بيشتر در مورد علي و فرزندانش نباشد. همان به که فاطمه برود تا نبيند چه کردند با علي؛ تا نبيند راس خونين علي را . تا نداند اگر در خانه پهلويش را شکستند در مهراب مسجد فرق عليش را شکافتند. همان بهتر که فاطمه برود تا نبيند حسن را چه ناجوانمردانه مسمومش کردند؛ فاطمه بايد برود که اگرنرود چگونه تحمل تواند کرد سر بريده حسين را؟!! اگر فاطمه (س) مي ماند تحمل راس خونين حسين(ع) بر تشت طلاي يزيد را داشت؟ مي توانست ببيند دستان بريده عباس را؟ مي توانست گلوي بريده اصغر را ببيند؟ توانائي صبر بر غم ليلاي اکبر را داشت؟ اگر فاطمه نمي رفت چگونه تحمل مي کرد غم و اندوه زينب را؟ بايد نظاره مي کرد قد خميده و موي سپيد شده دخترش را در داغ برادر؟؟؟

فاطمه بايد برود تا شيعه بماند و غم هميشگي و ماندگار تاريخ را در حق علي و اولاد علي نظاره گر باشد.

اصلا کار تاريخ ناسازگاري با علي و اولاد علي است . کار تاريخ ناسازگاري با دوستان خداست.

فاطمه بايد برود تا شيعه به انتظار بنشيند.

هر سال و هر روز شيعه بر ماتم علي مي گريد؛ فقط مي گريد. و هنوز بعد از سالها و قرنها نتوانسته درد علي را بکاهد. هنوز شيعه نتوانسته جبران کند سيلي خورده بر صورت فاطمه زهراي(س) علي را.

هر روز و هر ساعت و هر ثانيه شيعه به انتظار نشسته تا منجي بيايد ؛ تا بهاي سيلي خورده بر صورت فاطمه(س) را بگيرد؛ تا تقاص پهلوي شکسته مادر را از بني اميه بگيرد. تا فرزند فاطمه قيام کند به خونخواهي. پس بحرمت پهلوي شکسته بي بي دعا کنيم تا زمينه طهور فراهم گردد و يار بيايد و بزدايد غم هميشگي شيعه را که هميشه تاريخ در سوگ فاطمه و تنهائي علي مي گريد.