هوالحق

كوچک که بوديم چه دل هاي بزرگي داشتيم ،اکنون که بزرگيم چه دلتنگيم.
کاش دلهامو به بزرگي بچگي بود
کاش همان کودکي بوديم که حرفهايش را از نگاهش مي توان خواند.
کاش براي حرف زدن نيازي به صحبت کردن نداشتيم.
کاش براي حرف زدن فقط نگاه کافي بود.
کاش قلبها در چهره بود.

اما اکنون اگر فرياد هم بزنيم کسي نمي فهمد
و دل خوش کرده ايم که سکوت کرده ايم
سکوت پر ، بهتر از فرياد توخاليست

دنيا را ببين... بچه بوديم از آسمان باران مي آمد.بزرگ شده ايم از چشمهايمان مي آيد!!
بچه بوديم همه چشماي خيسمون رو ميديدن .بزرگ شديم هيچکي نميبينه.
بچه بوديم تو جمع گريه مي کرديم.بزرگ شديم تو خلوت .
بچه بوديم راحت دلمون نمي شکست.بزرگ شديم خيلي آسون دلمون مي شکنه.

بچه که بوديم بچه بوديم
بزرگ که شديم ،بزرگ که نشديم هيچ، ديگه همون بچه هم نيستيم.
پس مي بينيم که چه دنيايي دارن بچه ها و چقدر دنيا دارن بزرگ ترها
پس اي کاش ....
التماس دعا