مهربان من
باز دوباره دست نيازم را به سويت دراز مي کنم باز هم به اميد مددت ،بر حلقه استجابتت مي کوبم.
نيک مي دانم که مي داني تا نيازم نباشد ، نمي توانم چنين بر درت زار زنم ، سوگند به عظمتت که خود نيز دوست دارم
حال که فقط به گاه حاجت چونان مرغکي شکسته بال ، به کويت پرواز آغاز مي کنم ، حاجتم بيش گرداني ، اما چه کنم که با پر و بالي شکسته توان پروازم نيست و طاقتم اندک است
اي تنها اميد من ! در اين ماه که عطر پاک بخشايشت فضاي دلم را روشن کرده است ، از جاذبه هاي دلفريب دنيا رهايم کن و تا بي نهايت قرب خود ، به خود بخوان
اي همه خوبي ! چشم اجابتم به راه مدار