شب قدر است. قيامت گناه سوزي است. اين شب از هزاران ماه برتر است. از هزاران ماه برتر است، از هزاران خورشيد. اين شب را بايد با دم زنده گر و مسيحايي آن، احيا بگيريم و احيا شويم. اين شب را بايد عقده پرواز را در اين سراي خاکي و اين قفس خويشتن پرستي بگشاييم، بايد از شور و غوغاي تهي که عمري است ما را مي آزارد، خالي شويم تا به جرگه عشاق بپيونديم. شب قدر، گسترده ترين سفره بخشايش و پر نعمت ترين خوان رحمت خداست. در اين شب روبروي آيينه دل بنشينيم و چهره جان را با اشک توبه، از غبار تن پاک کنيم و رخ در سحر آمرزش بشوييم. اين شب فرصتي است تا زنگار يک سال زندگي، در دنيايي خاکي را از آيينه دل بزداييم و به فطرت بي عيب خويش بازگرديم. رمضان موعد عروج است و شب قدر، ميعاد بيداران و معراج شب زنده داران. شب قدر، شب خودشناسي و خداشناسي است. شب قدر را قدر بدانيم و از لحظات آن براي عروج به سوي رضاي او، بهره مند شويم. بر کرانه هاي قدر پناه بگيريم و يکديگر را در اين شب عزيز دعا کنيم.