امام باقـر عليه السلام در روايتـى ديگـر مـى فـرمايـد:

در روز قيامت بـر پيشانى هر فردى، مـومـن يا كافر نـوشته شده است. پـس به يكى از محبـان اهل بيت عليهم السلام كه گنـاهـانـش زيـاد است دستـور داده مى شود به جهنـم برده شود. در آن هنگام، فاطمه عليها السلام ميان دو چشمـش را مى خواند كه نوشته شده است: دوستدار اهل بيت. پـس به خدا عرضه مى دارد: الهى و سيدى! تـو مرا فاطمه ناميدى و دوستان و فرزندانـم را به وسيله مـن از آتش دور ساختى و وعده تو حق است و هرگز وعده ات را زير پا نمى نهى.
ندا مـى رسـد: فاطمه! راست گفتـى، مـن تـو را فاطمه ناميدم و به وسيله تـو، دوستان و پيروانت و دوستان فرزندانت و پيروانشان را از آتـش دور گردانيـدم. وعده مـن حق است و هرگز تخلف نمـى كنـم.
اينكه مـى بينـى دستـور دادم بنده ام را به دوزخ برند، بديـن جهت بـود كه درباره اش شفاعت كنـى و شفاعتت را بپذيـرم تا فـرشتگان، پيامبـران، رسـولان و همه مردم از منزلت و مقامت آگاهـى يابنـد.
حال بنگر، دست هركه بر پيشانى اش «مـومـن» نـوشته شده،