داوود در جواب ما و آنها که اصرار ميکرديم استراحت کند که بعدها بهتر خدمت کند . . .

فقط لبخند مي زد .

آن لبخندي که الان که اين مطالب را مي نويسم و حدود ۲۳ سال از آن زمان ميگذرد

در قلب من و ديگر دوستان جاي دارد و دلم انصافاً براي آن لبخند و صاحب آن تنگ

شده است . و مي گفت : . . .

کي زنده است که به پا نياز داشته باشد .