دستم نه،اما دلم به هنگام نوشتن ِ نام ِ تو مي لرزد!نمي دانم چرا وقتي به عكس ِ سياه و سفيد اين قاب ِ طاقچه نشيننگاه مي كنم،پرده ي لرزاني از باران و نمكچهره ي تو را هاشور مي زند!همخانه ها مي پرسند:اين عكس كوچك ِ كدام كبوتر است،كه در بام تمام ترانه هاي تورد ِ پاي پريدنش پيداست؟من نگاهشان مي كنم،لبخند مي زنمو مي بارم!حالا از خودت مي پرسم! عسلبانو!آيا به يادت مانده آنچه خاك ِ پُشت ِ پاي تو رادر درگاه ِ بازنگشتن گِل كرد،آب ِ سرد ِ كاسه ي سفال بود،يا شوآبه ي گرم ِ نگاهي نگران؟پاسخ ِ اين سؤال ِ ساده،بعد از عبور ِ اين همه حادثه در ياد مانده است؟كبوتر ِ باز برده ي من!●
