گفتي : سالهاي سرسبزي ِ صنوبر را،فداي فصل ِ سرد ِ فاصله مان نكن!من سكوت كردم!گفتي : يك پلك نزده،پرنده ي پندارماز بام ِ خيال تو خواهد پريد!من سكوت كردم!گفتي : هيچ ستاره اي،دستاويز ِ تو در اين سقوط ِ بي سرانجاممنخواهد شد!من سكوت كردم!گفتي: دوري ِ دستها و همكناري ِ دلها،تنها راه ِ رها شدن است!من سكوت كردم!گفتي : قول مي دهم هر از گاهي،چراغ ِ ياد ِ تو را در كوچه ي بي چنار و چلچله روشن كنم!من سكوت كردم!سكوت كردم ، اماديگر نگو كه هق هق ِ ناغافلم رااز آنسوي صراحت ِ سيم و ستاره نشنيدي!●
