( بنام تو اي آرام جان )

شوخ شيرين مشرب من كيستي

اي سخن گو از لب من كيستي

قصه ي مطلوب مي گويي بگو

نكته ي مرغوب مي گويي بگو

رهروان زين باده مستي ها كنند

خود پرستان حق پرستي ها كنند

قلم توانايي نوشتن از عظمت و نام مقدس زينب را ندارد

اين قامت خميده و اين موي سپيد از كيست ؟

چه كسي باور ميكند كه تو زينبي ؟!

چگونه ممكن است ان عقيله . ان دُردانه و عزيز كرده ي قوم و قبيله اكنون ساكن خرابه ي شام شده باشد و .....

ناگهان به گوش خواهر طنين صداي دلنشن برادر بود كه اورا وصيت ميكرد:

جان خواهر در غمم زاري مكن

با صدا بهرم عزاداري مكن

معجر از سر ، پرده از رخ وا مكن

افتاب و ماه را رسوا مكن

هر چه باشد تو علي را دختري

ماده شيرا ، كي كم از شير نري

با حسيني لب هر انچه گفت راز

شه به گوش زينبي بشنيد باز

گوش عشقا زبان خواهد ز عشق

فهم عشقا بيان خواهد ز عشق

با زبان ديگري نا آواز نيست

گوش ديگر محرم اين راز نيست ....

بدين جا كه رسيد قلم بنا نافرماني گذاشت و ديگر هيچ ننوشت

امان از دل زينب ..... امان از دل زينب

البته حق هم چنين است . مصيبت ال الله چنان جانسوز است كه من از اينكه خواستم چيزي بنويسم از خودم خجالت كشيدم

عزت زياد .... التماس دعا

يا علي مدد