(روياي شبانه من).... دوش برف سنگيني باريد من بخواب زمستاني رفته بودم با رويايي چون سپيدي برف با پروازي عاشقانه و حزن آلود همراه باد که درهم مي پيچيد و نشست در مقابلم لحظه اي باد گوش سپرد بامن تا بگويم اين قصه در گلو مانده را بباد گفتم ...بر باد نوشتم ...همراهش کردم اين آواره باد هم چو قصه هاي من پريشانست چه بدانم قصه هاي درد دلم آيا با تو همه خواهد گفت ؟ همه خواهد گفت؟ چه گذشت بر سر من ؟چه کشيدم از جان جانان ...؟دوش برف سنگيني آمد ..و من بخواب رويا رفته بودم چون سپيدي برف ...فوريه 2006 ...///
