دير گاهيست که ...اميد...

هم مردم را سرگرم کرده است

و به سرشان شيره ميمالد ...

به کدام اميد...

که من هرچه پيش رفتم جز تهي بودن چيزي نشناختم

و نديدم ...

تهي از هر چيز ...

قصه روز مرگي هايم بماند براي خودم ...

................/