عبادت امام
امامان معصوم عليهم السلام در بالاترين درجه مقام شناخت حق تعالي قرار داشتند و همين درک و بينش عميق ، آنان را به ارتباط و انس هميشگي با خدا واداشته و سبب مي شد که شعله هاي آتش عشق به معبود و وصال به حق برجانشان شرر افکند و آرامش حقيقي را به ايشان ارزاني دارد .
امام هادي عليه السلام شب هنگام به پروردگارش روي مي آورد و شب را با حالت خضوع به رکوع و سجده سپري مي کرد و بين پيشاني نوراني اش و زمين ، جز سنگ ريزه و خاک حائلي وجود نداشت . پارسايي و انس با پروردگار ، آن چنان نمودي در زندگي امام داشت که برخي از شرح حال نويسان در مقام بيان برجستگي و صفات والاي آن گرامي به ذکر اين ويژگي پرداخته اند .
ابن کثير مي نويسد : " او عابدي وارسته و زاهد بود . " (5)
يافعي مي گويد : " ايشان کمر همت به عبادت بسته، فقيه و پيشوا بود . "
