اما اسلام حرمت خاصي براي قرباني قرار داد و پس از بيان ضرورت احترام به شعائر الهي [7]، در طرد آن سنت زشت جاهلي و براي بيان تقّربي که حاصل قرباني است، و چه بسا به همين جهت به قرباني موسوم شده، مي‏فرمايد :«نه گوشت ‏ها و نه خون ‏هاي آنها هرگز به خدا نمي‏رسد، آنچه به او مي‏رسد تقوا و پرهيزگاري شماست ... [8]»؛ زيرا اين آيه‏ي شريفه کعبه را از سنن جاهلي مزبور پيراسته مي‏دارد و از طرفي در دفع اين پندار که «چون خداوند از جهانيان بي ‏نياز است، پس قرباني بر حج ‏گزار واجب نيست»، اين نکته را اظهار مي‏دارد که اصل قرباني لازم است اگر چه خداوند از آن بي ‏نياز است و آنچه از اين قرباني به خداي سبحان مي‏رسد گوشت يا خونش نيست، بلکه روح کردار و جان عمل، که همان تقواست، به حضرتش مي ‏رسد. بنابر اين آنچه به خدا مي ‏رسد، باطن و روح عمل است. قرباني نيز مانند تمام اعمال و مناسک ديگر، حقيقتي دارد به نام تقوا، و قداست و تعالي قرباني از آنِ تقواست نه از آنِ گوشت و خون، «يناله التقوي منکم».

حضرت امام سجاد «عليه‏السلام» در بياني نوراني، سرّ قرباني را اين بيان مي ‏کنند که حج