«تقوي؛ روح عمل و عامل صعود»

اسلام داراي مباني و ارکاني است که بر آنها بنا شده، بدانها قوام گرفته و بدون وجود آنها فرو مي ‏ريزد و از آن جز اسمي بي ‏مسمي برجاي نمي ‏ماند. حج يکي از اين ارکان است و آن سان پر اهميت است که خداوند درباره ‏ي ترک عمدي حج فرموده است:«... و هرکس کفر ورزد (و حج را ترک کند به خود زيان رسانيده)، خداوند از همه ‏ي جهانيان بي ‏نياز است [1]».

حج به عنوان يادگار ابراهيم «عليه ‏السلام» و ميراث تمام پيامبران، مجموعه ‏اي کامل از دستورات عملي است که با نظمي خاص و قواعدي روشن در بازه ‏اي معين از زمان بايد به اجرا درآيد. مناسک حج از طريق وحي، تجلي يافته و رسول خدا «صلي ‏الله ‏و آله ‏و سلم»‏ اين مناسک را از جبرئيل، فرشته ‏اي که امين وحي و آموزگار همين مناسک به ابراهيم خليل «عليه‏السلام» بوده، فرا گرفته است.

حج‏گزار پس از رمي جمره ‏ي عقبه [2] و پيش از حلق يا تقصير [3] در سرزمين مِنا گوسفند و يا گاو فرباني مي‏کند. اين سنت ويژه‏ي الهي در حج، موجب تقرب مخصوصي است که در عبادات ديگر کمتر يافت مي‏شود. توضيح اينکه، در جاهليت قرباني‏ از پليدي شرک مبرا نبود، بلکه همچون "لبيک"و نماز مشرکان، آميخته با شرک بود؛ چنانکه آنان به هنگام لبيک مي‏گفتند:«لبيک خداي لبيک، خداوندا دعوت تو را مي‏پذيرم، شريکي براي تو نيست الا شريکي که تو خود او و آنچه مُلک اوست را مالکي. $("div.commhtm img").each(function () { if ($(this).attr("em") != null) { $(this).attr("src","http://www.parsiblog.com/Images/Emotions/"+$(this).attr("em")+".gif"); } });