و چقدر دير مي فهيميم ما آدمها... چقدر دير به حقيقت پي مي بريم... داني و داني ها بايد قرباني شوند تا شايد ما به خودمان بياييم..ما آدم هاي غرق در روزمره گي... من هم اين قسمت از وصيت نامه ي داني را در وبلاگ قرار دادم... تا همه بدانند كه كجاي بازي اين روزگار هستند... خوش باشيد!