دل من يه روز به دريا زد و رفت

پشت پا به رسم دنيا زد و رفت

پاشنه ي کفش فرار رو ور کشيد

آستين همّـتـو بالا زد و رفت

يه دفه بچه شد و تنگ غروب

سنگ روي شيشه ي فردا زد و رفت

حيووني تازگي آدم شده بود

به سرش هواي حوا زد و رفت

دفتر گذشته ها رو پاره کرد

نامه ي فرداها رو تا زد و رفت

زنده ها خيلي براش کهنه بودن

خودشو تو مرده ها جا زد و رفت

هواي تازه دلش مي‌خواست ولي

آخرش توي غبارا زد و رفت

دنبال کليد خوشبختي مي‌گشت

خودشم قفلي رو قفلا زد و رفت