سلام

ايشالا كه مثل هميشه سرزنده و سرحال هستي!

1- كاش هميشه چشمانمان، نگاه‏هايي را مي‏جستند كه لبريز عشقند و هزار سياهي را از قلب من و تو دور كرده‏اند...

اندكي اگر بينديشيم درخواهيم يافت كه ما تمام زيستن‏مان را مديون آن كسي هستيم كه حتي لحظه‏اي از زيستنش را براي دين و ميهنش به خطر انداخته است، چه خوني ريخته باشد يا نريخته باشد...

اما ديديم و ديدند كه چه‏ها كه بر سر اينان نياورديم...

بايد چه نام نهاد آنان كه اعلي افتخارشان له كردن فرهنگي بود كه جهاد و شهادت در آن مثل خورشيد روز مي‏درخشيد...

نمي‏خواهم بحث را سياسي كنم...

نمي‏دانم چه بايد گفت اما وقتي مي‏شنويم كه دارويي كه حداقل حقي است كه اينان به گردن ما و نظام دارند را بايد بروند و از فلان خيابان كه معروف است كه بازار سياه دارو است تهيه كنند، بايد خفه‏خون گرفت...

كجايند آن‏ها كه دم از شهيد مي‏زنند و شهادت؟!

بس است، خفه‏خون بگيريم و دم‏برنياوريم بهتر است، همان بهتر كه حرفي نزنيم چه اگر حرفي بزنيم آبروي خودمان را بر باد داده‏ايم، گويي از مسلماني و انسانيت فقط خور و خواب و حفظ ظواهر را آموخته‏ايم و بس!

رحم كند خداي بر ما، به بعضي كه ديگر اميدي نيست!

2- آن شعري كه حضرت عليه مشرف به نگاه‏تان نموديد، شعر فريدون مشيري بود و من هم ننوشته بودم يعني يادداشت دوست عزيزم بود، چند روزي است كه وبلاگ را گروهي كرده‏ام...

3- از اين‏كه بنده را مورد لطف خويش قرار داديد ممنونم...

4- سعي مي‏كنم زين‏پس كمتر سياسي‏نگاري كنم...

ياعلي