اي شب از روياي ِ تو رنگين شدهسينه از عطر تو ام سنگين شدهاي به روي ِ چشم من ، گسترده خويششادي ام بخشيده از اندوه بيشاي تپش هاي ِ تن ِ سوزان ِمنآتشي در سايه ي ِ مژگان ِ مناي ز گندم زار ها سر شار تراي ز زرين شاخه ها پر بار تربا تو ام ديگر ز دردي بيم نيستهست اگر ، جز درد ِ خوشبختيم نيستاين دل ِ تنگ من و اين باز ِ نور؟هاي و هوي زندگي در قعر گور؟اي دو چشمانتد چمنزاران من داغ ِ چشمت خورده بر چشمان ي منپيش ازينت گر که در خود داشتمهر کسي را تو نمي انگاشتمدرد ِ تاريکيست درد ِ خواستنرفتن و بيهوده خود را کاستنسر نهادن برسيه دل شانه هاسينه آلودن به چرک ِ کينه هادر نوازش ، نيش ِ ماران يافتنزهر در لبخند ِ ياران يافتنچون ستاره با دو بال ِ زر نشانآمده از دور دست ِ آسماناز تو تنهاييم خاموشي گرفتپيکرم بويِ هم آغوشي گرفتآه اي روشن طلوع ِ بي غروبآفتاب ِ سرزمين هاي ِ جنوبآه ، آه ، اي از سحر شاداب تراز بهاران تازه تر ، سيراب ترعشق ديگر نيست اين ، اين چيرگيستچلچراغي در سکوت و تيرگيستعشق چون در سينه ام بيدار شداز طلب ، پا تا سرم ايثار شداين دگر من نيستم ، من نيستمحيف از آن عمري که با من زيستمآه ِ ،مي خواهم که بشکافم ز همشادي ام يکدم بيالايد به غمآه مي خواهم که بر خيزم ز جايهمچو ابري اشک ريزم ،هاي هاياي نگاهت لاي لاي ِ سحر بارگاهوار ِ کودکان ِ بي قرارخفته در لبخند ِ فردا هايِ منرفته تا اعماق ِ دنيا هاي مناي مرا با شور ِ شعر آميخته اينهمه آتش به شعرم ريختهچون تب ي عشقم چنين افروختيلا جرم شعرم به آتش سوختي
(فروغ فرخ زاد )
