با سلام و آرزوي ِ بهترين ها .من متنتو خوندم . نظرو نتيجه گيري خواسته بودي ، اما جالب اينجاست که خودت به خوبي نتيجه گيري کرده بودي .
از نقطه ي اصلي در گذشته شروع کرده بودي و به حال به زيبايي ربطش داده بودي .به لطاهت طرحتو پياده کردي و به کمال و تمام نيجه گيري کردي .
ديگه چيزي نا گفته نمونده .مي دوني دوست ِ خوبم ،مشکل ما اينه که خيلي مغرور شديم .فقط خودمونو مي بينيم . انتظارات ِ بي جا از هم داريم .
همين باعث مي شه قدر همد يگه را ندونيم .شيرين ترين لحظات با هم بودن رو به تلخ ترين لحظات تبديل مي کنيم .متاسفانه زماني سرمون به سنگ
مي خوره که خيلي ديره و جز حسرت ِ ايام خوش ِ از دست رفته چيزي نمي مونه .بقول رودکي :

اي آنکه غمگني و سزاواري
و اندر نهان سرشک همي باري
رفت آنکه رفت ، و آمد آنک آمد
بود آنچه بود ،خيره چه غم داري ؟
مستي مکن ، که نشنود او مستي
زاري مکن که نشنود او زاري
شو تا قيامت آيد زاري کن
کي رفته را به زاري باز آري؟

کاش قدر ساعات زندگيررا مي دانستيم تا از لحظات شيرينش لذت ببريم .
علي