آبجي خانومي تو اين دنياي دني ، معرفت سيري چند ؟ كه :

(( هر چه با ياران وفا ، بي اعتنايي بيشتر ))

***

هر چه خواستم بر اين خاك تخم محبت بيفشانم ، آفات همه هجوم آوردند بر مزرعه بي بارم و خشكانيدند ريشه مهرم را ...

مهر ها ورزيدم و جز بي مهري تحفه اي حاصل نيامد .

دائم بر خويشتن ميژكم كه تو را چه مي شد چون ديگران مي ماندي و زعارتي پيشه ات مي ساختي ، ولي چه كنم كه : (( ولا تبديل لخلق الله ... ))

**محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پيش از گل و دل چه بود ؟ آن حاصل ماست ...**

الم حبري رنگ ديواره وجودم گرديده و تاب غراران خسته ام گردانيده .

خشكي نرمي و ملاطفت در اين سراي رنجوري آتش به جانم مي زند و كوري چشم مدعيان بينايي آبم مي كند ...

**آنكه دائم هوس سوختن ما مي كرد

كاش مي آمد و از دور تماشا مي كرد **