سلام خواهر خوبم نرگس
متن شما را خوندم و بايد بگم ما آدمها تا وقتي كه زنده هستيم قدر همديگه را نميدونيم. و با حركات و الفاظ خودمون همديگه را ميرنجونيم. و به اين فكر نمي كنيم اين رنجاندن شايد آخرين رنجش براي طرف مقابل باشد، به اين فكر نمي كنيم بعد از رنجاندن كسي ديگه رفتيم كه رفتيم و بازگشتي تو كار نباشد تا از او عذر خواهي كنيم تا با آرامش به ديار ابديت بپونديم.
ما آدما وقتي شخصي دستش از دنيا كوتاه شد به فكر فرو مي رويم و با خود ميگيم چه آدمي خوبي بود، چقدر خوب بود و . . .
عصبانيت يك لحظه هستش و در آن يك لحظه اگه تونستيم خودمونو كنترل كنيم كه به خير و خوشي تمام ميشه ولي اگر نتونستيم واي واي اي. اين عصبانيت ها هستش كه كار دست آدم ميده و يك عمر پشيماني.
