با ياد ِ تو ، جان کندن ِ من ، با تن ِ تبدار قشنگ است
بر شانه ام آن لحظه که غم مي شود آوار قشنگ است
يخ بسته از اندوه ِ تو ، دست و دل ِ اين خسته ، و گرنه
بر حال ِ دل ِ بي کس ِ من ، گريه ي اين نار قشنگ است
حالا که رد ِ پاي تو در وادي ِ بيداري ِ من نيست
خو کردن ِ با خواب ، چو ديوانه ، به ناچار قشنگ است
آن لحظه که فرياد ِ نگاه ِ تو پر از شور و تمناست
بر سرخي ِ لبهاي ِ تظاهر گرت ، انکار قشنگ است
کفر است اگر بشکنم از بهر ِ لبت ، روزه ي خود را
با قند ِ لبان ِ تو اگر وا کنم افطار قشنگ است
در آتش ِ هجران ِ تو جان دادن ِ اين مرد چه زيباست
مثل ِ جسد ِ بي کس ِ منصور، که بر دار قشنگ است
(محمد جعفر غلامي )