دلت آنروز از من ناگهان رنجيد
نشان ِ رنجش از چشمت هويدا بود
بلور ِ آسمان گرد ِ هلالي داشت
ملالش در صفاي ِ آب پيدا بود!
تو مي رفتي و خورشيد ِ شبانگاهي
به دنبال ِ تو عالم را رها مي کرد
تو مي رفتي و خوناب ِ سرشک ِ من
شفق را با غم ِ من آشنا مي کرد
دل ِمن در پي ات چون سايه اي گمراه
تن از ديوانگي در خاک مي ماليد
علف ها همچو رگهاي ِ دل ي تنگم
به زير ِ پاي ِ تو از درد مي ناليد
لبم از شوري ِ تند ي عرق مي سوخت
نم ي اشکم چو آب از سنگ مي جوشيد
وجودم بي تو از خود رويگردان بود
به جان در کار ِ قتل ِ خويش مي کوشيد
(نادر نادر پور)