راستي دوست کجاست ؟
توي جنگل ؟ سر ِ کوه ؟
يا که در دشت ِ وسيع ِ ده ِ دور؟
مادري مي پرسد ،
پدري مي گويد ،
دختري خسته جگر مي نالد
خانه ي دوست کجاست ؟
کودکي خنده به لب
با سر انگشت ِ اشارت گويد ،
دوست آنجا ، آنجاست.
نزد ِ آن سکه ي تابنده ي نور
يا نه ، بالاتر از آن
پيش ِناهيد ِ فلک
............يا زهره
هر که را مي پرسي
خانه ي دوست کجاست؟
مي گويد :...........
کو چه اي بالاتر ، پايين تر
يا که آنسوي ِ کره ،
شايد اين خانه ي تاريک ِ فقير ِ
نيست اندر خور ِ او
آن طرف تر شايد
مسکني بگزيده........
"هر کسي بر حسب ِ فکر ، گماني دارد"
بر خلاف ِ دگران
توي ِ آن کوچه ي نور
پير مردي است که او مي داند
خانه ي دوست کجاست
پير مرد مي گويد :دوست اينجاسن ،اينجا.
دوست در خانه ي توست
خانه ي دوست دلِ پاک ِ شماست .
(فروغ نفيسي )