شب اين سر ِ گيسوي ندارد که تو داري
آغوش ِ گل اين بوي ندارد که تو داري
نرگس ، که فريبد دل ِ صاحب نظران را
اين چشم ِ سخنگوي ندارد که تو داري
نيلو فر ِ سيراب ، که افشانده سر ِ زلف
اين خرمن ِ گيسوي ندارد که تو داري
پروانه که هر دم ز گلي بوسه ربايد
اين طبع هوس جوي ندارد که تو داري
غير از دل ِ جان سخت ِ رهي کز تو بيازرد
کس طاقت اين خوي ندارد که تو داري
(رهي معيري )