چقدر وقت ما صرف آدامس هاي بادكنكي شد
بعضي شعرهايشان را
به مينا و آيدا و سوزي تقديم مي كردند
احمق تر ها براي گرفتن نوبل
به شبكه هاي بي بي سي و واشنگتن دخيل مي بستند .
امروز هم بينش هنرمندان
از سقف تالار ها بالاتر نمي رود
بهار براي مردم آواز ميخواند
خدا براي مردم نقاشي مي كشد
نقاش ها فكر مي كنند زندگي يعني فتح قله پيكاسو
خطاط ها براي خدا خط و نشان مي كشند
قصه نويس هاي شنگول
در زمستان هم حبه انگور مي خورند
شاعران را ميل جاودانه شدن كور كرده است
شاعران كم حوصله شده اند
مي ترسم روزي به نام تمدن
به گردن بعضي زنگوله بياندازند!
مي ترسم شلوارهاي جين و چارلي كار دستمان بدهد
و شكلات هاي انگليسي دهانمان را ببندد
گاوهاي چشم چران
آزادانه در خيابان مي چرخند
پسر خوانده هاي مايكل جكسون به دانشگاه ميروند
انيشتين بي خواب مي ماند
ديوار مسافر خانه هاي ناصر خسرو
فرمول نسبيت را از بر ميكند
با اين همه در دانشگاه ما يك استاد ننر پاپيون ميزند
و فرانسه صحبت ميكند
...